วันต่อมา
ก็อกๆ
ผมเงยหน้าไปมองที่ประตูก่อนจะเห็นไอ้นำทัพเดินเข้ามาหาผมอย่างรีบร้อนพร้อมกับวางใบอะไรสักอย่างลงตรงหน้าผม…
“อะไรวะ…”
“ผลตรวจจากหมอจิตแพทย์...” ไอ้นำทัพพูดกับผมด้วยสีหน้าตึงเครียดผมหยิบใบผลตรวจขึ้นมาอ่านก่อนจะเริ่มรู้สึกชาวูบไปทั้งตัว
“ตอนนี้นาเป็นภาวะซึมเศร้า และมึงรู้ใช่มั้ยว่าอาการมันร้ายแรงพอๆ กับโรคซึมเศร้า…” ไอ้นำทัพพูดกับผม
และผมรู้ดีว่าภาวะโรคซึมเศร้ามันไม่ได้ต่างอะไรกับโรคซึมเศร้าเลย…หลายวันที่ผ่านมาผมคอยเข้าไปหานาและสุดท้ายผมก็โดนไล่ตะเพิดออกมาเหมือนทุกครั้ง
หรือแม้แต่เพื่อนคนอื่นๆ ก็แทบไม่มีใครเข้าไปได้ ทุกครั้งที่ผมเข้าไปนาจะโวยวายไล่ผมออกมาพร้อมกับหาข้าวของปาใส่ผม อย่างเมื่อวานเธอปาแก้วน้ำใส่ที่หัวผมเต็มๆ
และผมก็ต้องไปทำแผล…
“น้องเขาอาจจะต้องเข้ารับการบำบัดวะไอ้เหนือ…กูกลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้…”
“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับนาด้วยวะ…” ผมพูดออกไปด้วยความร
