เว่ยซือหลางเดินหน้างอคอตกออกมาจากห้องของภรรยาตัวเอง ทั้งตั้งมั่นจะเริ่มต้นใหม่กับนาง แต่กลับเป็นตัวเองที่ทำทุกอย่างพัง
“เส้าเฉียน จื่อตัน กลับ!” เสียงห้วนกล่าวก่อนเดินนำออกไป วันนี้เสียเวลามาเกือบค่อนวัน แล้วก็ไม่ได้อะไรเลยทั้งยังทำนางร้องไห้อีก
เมื่อเขาจากไปแล้ว เซี่ยหมิงหลันก็ปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้ง แล้วหันไปสนใจกับจื่อเซิ่งเสีย ลบความเจ็บปวดในใจทิ้งไปชั่วครู่
“พระชายาเพคะ” ซูเจียวเห็นว่าท่านอ๋องออกไปด้วยสีหน้ากริ้วโกรธ ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด แต่คาดว่าต้องทำให้พระชายาขุ่นข้องหมองใจเป็นแน่
“เจ้าไปเตรียมน้ำให้ข้า ข้าอยากอาบน้ำ โรยกลีบดอกไม้และเครื่องหอมลงในอ่างด้วย” นางอยากผ่อนคลายชั่วครู่คิดอยากให้กลิ่นหอมช่วยบำบัดจิตใจของตัวเอง
ซูเจียวรีบไปเตรียมการทันทีไม่ปล่อยให้นายตนต้องรอนาน
หลังจากเอาลูกนอน นางก็ขอผ่อนคลายด้วยการแช่น้ำให้สบายใจ คิดทบทวนสิ่งที่เขาได้พูดออกมาเมื่อครู่
‘พี่หลิง
