เซี่ยหมิงหลันที่ตกใจตอนมีบุรุษอื่นมานอนอยู่ด้านหลังก็พลันได้สติ ใบหน้าตื่นกลัวเมื่อครู่จางไปเหลือเพียงความสะใจบนใบหน้า
“ท่านมานอนเหตุใดไม่บอก”
“เจ้าไม่ต้องพูดเลย ปองร้ายสามีมีโทษเช่นไรเจ้ารู้หรือไม่” เขาลุกขึ้นแล้วเอามือคลำที่บั้นเอว เมื่อครู่ลงน้ำหนักเต็มที่ทำให้รู้สึกเคล็ดขัดยอก
“ข้ามิรู้ย่อมมิผิด หากท่านมีผู้อื่นเข้าไปในห้องบรรทม คงยินดีปรีดา แต่ข้ามิใช่”
“ตาเจ้าไม่ได้บอด”
“ใช่ หากข้ามีสติดีมือครู่ข้าจะไม่ใช้มือผลัก” คำพูดของนางเรียกรอยยิ้มให้กับเว่ยซือหลาง อย่างน้อยนางก็รู้ว่าควรปฏิบัติเช่นกับสามี
“เจ้าจะดึงเข้าไปสวมกอดใช่หรือไม่”
“ข้าจะใช้เท้ายันเข้าในจุดที่อยากขยี้ที่สุด แล้วกระทืบซ้ำ ๆ !”
สีหน้าท่าทางอำมหิตของนางทำให้เขาเผลอกุมเสามังกรที่ใช้คำจุนความรักเอาไว้ นางจะทำร้ายเสาต้นนี้มิได้
“โหดเหี้ยมเกินสตรี”
“ท่านมันมักมาก ต้องจับตอน”
“เจ้า!”
สามวันจากนารีเป็นอื่น เ
