หมิงหลันใช้เวลาอยู่ในจวนเป่ยจิ้งอ๋องอย่างสงบสุขจนผ่านไปร่วมสามเดือนตั้งแต่เขาจากไป ยามนี้จื่อเซิ่งอายุได้สองเดือนแล้ว กินเก่งแล้วก็อ้อนเก่งอีกด้วย
“จื่อเซิ่งอิ่มแล้วหรือลูก” เด็กน้อยละจากเต้าอวบของมารดาแล้วก็ยิ้มหน้าบานอารมณ์ดี การได้อยู่กับผ้าขาวอย่างเด็กน้อยแบบนี้ทำให้นางไร้กังวลและละความว้าวุ่นใจ จนเกือบลืมไปแล้วว่ามีสามีชื่อเว่ยซือหลาง เมื่อเสียงเอ็ดอึงของสาวใช้คนสนิทวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“พระชายา พระชายาเพคะ เกิดเรื่องแล้วเพคะ”
“มีอะไรรีบว่ามา”
“ท่านอ๋อง...ท่านอ๋องเพคะ”
จากท่าทางตกใจเหมือนคนเห็นผีของซูเจียว นางคาดเดาได้ว่าเขาน่าจะกลับมาพร้อมกับน้องสาวที่เป็นคนทำให้นางต้องมาตกนรกอยู่แคว้นจ้าวแห่งนี้
“นางมาแล้วใช่หรือไม่” เพียงแค่คิดว่าจะเจอน้องสาวของนางที่เคยรักเคยหวังดี แต่กลับเสแสร้งแกล้งทำกับนางถึงเพียงนี้ ความเคียดแค้นชิงชังก็บังเกิดขึ้น จนฟันนางกัดกรอดได้ยินเสียงดังออกม
