“พวกเจ้าหยุด...คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไป ส่วนเจ้าไปต้มน้ำมา” คนที่ทนดูความวุ่นวายตรงหน้าไม่ไหวอย่างเส้าเฉียนสั่งเสียงดัง ทั้งที่หน้าที่นี้ควรจะเป็นของเป่ยจิ้งอ๋อง
เขาได้รับหน้าที่ดูแลจวนดังนั้นสิทธิ์ขาดตัดสินใจอยู่ที่เขา ยามนี้ความเป็นความตายของสตรีด้านในที่กำลังคลอดลูกนั้นทำให้เขาต้องส่งนกพิราบสื่อสารไปบอกยังคนที่เมืองหลวง หวังให้ท่านอ๋องกลับมาโดยเร็ว
ภายในห้องเซี่ยหมิงหลันนอนเจ็บท้องจนเกินจะรับไหว สองมืออวบอูมดึงผ้าด้านบนก่อนเบ่งออกมา
“พระชายา...เบ่งอีกเพคะ”
หมอตำแยที่เป็นคนทำคลอดบอกกับพระชายาที่สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ท้องแรกก็ลำบากสักนิด
เซี่ยหมิงหลันตั้งสตินึกถึงลูกในท้องที่กำลังจะออกมาดูโลกนางสูดหายใจลึกเต็มปอดก่อนจะกลั้นใจแล้วเบ่งออกมา
“ฮึบ...อ๊ะ!!!”
สองมือกำผ้าที่โยงไว้บนหลักยึดแน่น เบ่งเป็นจังหวะตามที่หมอตำแยนับ
“ใกล้แล้วพระชายา เบ่งอีก” เหล่าหมอตำแย หมอหญิงต่าง
