แต่เมื่อเขาเข้ามาถึง กลับเจอไอ้หมาบ้าซือหลาง ที่ไม่รู้แหวกฟ้าท้าอากาศหรืออย่างไร ถึงได้มาโผล่สนามรบที่ตงอี้กับต้านโจวได้ แถมยังมาช่วยอู๋หลิงเซียวที่เป็นเหมือนศัตรูคู่แค้นกันมาตลอด นั่นยิ่งน่าประหลาดใจ
สายข่าวของเขามิเห็นรายงานข่าวเรื่องอ๋องปาก
สุนัขมาร่วมรบ หรือคนของเขานั้นโดนคนของไท่จื่อรวบไปแล้ว!
“ไอ้สุนัขขี้เรื้อน...ลมเพลมพัดอันใด ถึงได้มาร่วมมือกับอู๋หลิงเซียวได้เล่า มิใช่ว่าเขาแย่งคนรักเจ้าไปหรือ” หมิ่นเต๋อที่รู้ว่าต่อกรกับเว่ยซือหลางได้ยาก จึงใช้กลอุบายกวนน้ำให้ขุ่นแทน มันจะได้หันไปกัดกันเอง
“ไม่ต้องสอดเรื่องของข้า หากจะรบก็รบ หากไม่รบก็ยกธงขาวยอมแพ้ไสหัวกลับเทียนหนิงไป!” เป่ยจิ้งอ๋องมิเคยหวั่นเกรงสิ่งใด ยามได้ระห่ำดีเดือดกระทั่งแม่ทัพบูรพาอย่างอู๋หลิงเซียวก็ง่อยจับได้หากเขาเอาจริงขึ้นมา
“เกรียวกราดยิ่ง...ข้านับถือ”
ฉึก...!
พูดยังมิทันจบเป่ยจิ้งอ๋องก็ซัดมีดสั้นใส่หน้าขาของ
