เมื่อเข้าไปในค่ายของซีฉู่ เว่ยซือหลางก็เดินเข้าไปในกระโจมแม่ทัพทันที แม้ว่าเหล่าทหารยามทั้งหลายที่เฝ้าหน้าประตูกระโจมต่างขัดขวางก็โดนเตะปลิวไปทีละคนสองคน จนเกาเฟยเอ่ยห้ามไว้
“ไม่ต้องนั่นเป่ยจิ้งอ๋อง พวกเจ้าห้ามเขามิได้หรอก”
เกาเฟยกล่าวด้วยใบหน้านิ่งไม่ได้วิตกกังวลใด เพราะท่านโหวรู้อยู่แล้วว่าเป่ยจิ้งอ๋องมาที่นี่ทำไม
“ลูกเมียข้าอยู่ไหน” เสียงเหี้ยมตะโกนลั่นกระโจมเมื่ออีกฝ่ายทำท่าทีไม่ทุกข์ร้อนสิ่งใด ทั้งยืนถอนเสื้อเกราะที่เปื้อนโลหิตหน้าตาเฉย
“รีบร้อนไปใย มาถึงนี่แล้วนั่งพักให้หายเหนื่อยสักครู่” คนที่เหมือนไม่ได้ทุกข์ร้อนสิ่งใด แต่ทว่าภายในใจร้อนรุ่มไม่แพ้กัน เพราะซือหลางคือผู้เดียวที่รู้ว่านางอยู่ใด
“เจ้ายังใจเย็นอยู่ได้อีกหรือ ขนาดลูกเมียเจ้าไปห่างไกลเพียงนั้นยังมิตามหา” เว่ยซือหลางนึกโกรธเคืองแทนผิงหลัว หากเขาเป็นสกุลอู๋ผู้นี้มิมีสมาธิรบอยู่ได้หรอก
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าใจเ
