“เจ้าเห็นหรือไม่เลี้ยงลูกคนเดียวลำบากแค่ไหน ให้ข้าช่วยดูแลเขาอีกคนไม่ดีเหรอ” เว่ยซือหลางนั่งเคียงข้างลูกชายช่วยจับแขนให้นางเช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่างสะดวกมากขึ้น
“ข้าก็เลี้ยงเขาได้ไม่ลำบาก”
“เพราะมีเหวินไท่ต่างหาก เจ้าให้อภัยกับข้าไม่ได้หรือ ข้าแค่หลงผิดไปชีวิตคนเราสั้นนัก”
เขาพยายามเกลี้ยงกล่อมนางอย่างประณีประนอมที่สุด ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่ แต่ว่าตัวเองก็อยากทำ ไม่ต้องรักเขาตอบก็ได้ เพียงแค่ให้เขาได้ดูแลนางชดเชยให้นางบ้าง
“เพราะชีวิตคนเรามันสั้นนะสิ มัวแต่ให้อภัยกันเมื่อไหร่จะได้ล้างแค้น”
เว่ยซือหลาง: (T_T)
“ข้ายอมเจ้าทุกอย่าง เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรก็ได้ แต่เรากลับไปอยู่ด้วยกันเถอะ ข้าไม่นอนกับเจ้าก็ได้ถ้าเจ้าไม่สะดวกใจ แค่อยู่ด้วยกันแค่นั้นจริง ๆ ” เว่ยซือหลางไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนเจ้าน้ำตาเหมือนเช่นสตรีตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อนางไม่คิดคืนดี น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลต่อหน้าใคร แต่
