เว่ยซือหลางนั่งคุกเข่าในห้องของนางจวบจนเย็นย่ำ นางก็ยังไม่ให้อภัยเขาสักที แต่คนหน้าหนาเช่นเขามีหรือจะยอมแพ้ ก็ดีนั่งคุกเข่าในห้องของนาง ก็ถือว่าได้อยู่ใกล้นาง
หมิงหลันมิสนใจบุรุษผู้นั้นอีก อยากคุกเข่าก็คุกไป นางจะทำงานของนางต่อ เมื่อทำงานเสร็จแล้วก็เข้าห้องนอน โดยมิรู้ว่าบุรุษผู้นั้นยังหน้าทนต่อไป จวบจนเหวินไท่ที่พาลูกชายของนางกลับมา แล้วก็เห็นเจ้าซือหลางนั่งคุกเข่า ไม่ไหวติง
“เจ้าคุกเข่าทำไม?” เหวินไท่กระซิบทั้งจูงจื่อเซิ่งให้นั่งบนเก้าอี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเป่ยจิ้งอ๋อง เขาก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม
“เย้ย...! หน้าเจ้า บวมปูดเช่นนี้” เขาสังเกตดี ๆ มีร้อยนิ้วมือห้านิ้ว น่าจะเป็นพี่สาวคนงามของตัวเองเป็นแน่
“พี่สาวข้าเล่า”
“นางกำลังนอนอยู่ในห้อง” เว่ยซือหลางตอบ แต่ก็ยังมิลุกขึ้น ทำให้เหวินไท่ประหลาดใจนัก
“เจ้าคุกเข่าทำไม มิใช่ว่านางตีเจ้าจะพิการไปแล้วนะ”
“บ้าสิ...ข้าเพียงแต่สำนึกผิดอย
