“ข้าว่าเจ้ารับมือยากแล้ว จื่อเซิ่งเหมือนเจ้าไม่มีผิดยามโกรธ”
“ใครบอกข้าไม่ได้วู่วามขนาดนี้เสียหน่อย...” เขาพูดอ้อมแอ้ม ที่จริงตอนเขาโกรธก็ไม่ต่างจากเจ้าจื่อเซิ่งน้อยนั่น เพียงแต่ไม่อยากยอมรับ
“หึน้อยไป ข้าได้ยินเส้าเฉียน ปรับทุกข์กับหลินเทา ว่าเจ้าโกรธชอบพังประตู ผลักโต๊ะ เตะเก้าอี้ แขนขาเจ้ามันทำจากทองแดงหรือไง ถึงได้ทำลายข้าวของเก่ง”
“หน็อย...เส้าเฉียน...ปากมากนัก”
‘เหวินไท่มันหูหมาตาผีหรือไง อะไรก็ได้ยินได้เห็นไปหมด มันเห็นผีด้วยหรือไม่เขาอยากจะรู้นักเชียว’
“เจ้าก็รีบไปง้อนางเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะพาลูกเจ้าไปเที่ยวในเมืองก็แล้วกัน” ในเมื่อใช้งานซือหลางแล้วก็ต้องตกรางวัลเสียหน่อย เขาจะเปิดทางให้มันได้ง้อพี่สาวคนสวยได้เต็มที่ก็แล้วกัน
“ขอบใจเจ้ามาก” อย่างน้อยมันก็ยังรู้จักอะไรควรทำ แต่เจ็บใจที่หลอกให้เขาไปรบแทน แต่คนของมันก็มัวแต่รำงิ้วอยู่ได้ ลอบฆ่าหมิ่นเต๋อเสียก็จบ อู๋หลิงเซียวฝีม
