“เรื่องนี้ไม่ใช่เจ้าที่จะตัดสินใจ แล้วก็อย่าเสียงดังเขาหลับอยู่ เจ้าตาบอดงั้นรึ”
เมื่อตื่นขึ้นมาโวยวาย แต่ลืมไปว่าเหวินไท่นั้นเลี้ยงลูกตนอยู่จึงสงบเสงี่ยมเหมือนหมาหงอยเช่นเดิม ใบหน้าที่ซีดเซียวด้วยพิษไข้มองนางอย่างขอความเห็นใจ
“เช่นนั้นให้คนอุ้มเขาไปที่ตำหนักด้วยนะ ข้าปวดเมื่อย อยากจะพักสักครู่” นางเห็นใบหน้าเขาแล้วยิ่งหงุดหงิดนัก ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอยังจะหน้าด้านมาอีก ไม่คิดว่าจากไปกันไปเกือบสามปีนี้ เขาจะคิดและปลงเรื่องของนางบ้าง
“ได้พี่หญิง ท่านไปพักเถอะ อย่าโหมทำงานหนักนักเลยตอนนี้ไม่รู้ว่าท่านหรือข้าที่ร่ำรวยกว่ากันแน่” เหวินไท่
กล่าวเชยชมพี่หญิงของตัวเอง ที่เก่งกาจหาเงินยิ่งนัก ผิดกับเจ้าคนที่นอนซมเหมือนหมาเน่าไม่ได้เรื่องสักอย่าง สมแล้วที่พี่หญิงทิ้งมันมาเสียได้
“ขอบใจน้องเหวินไท่ ข้าได้ข่าวว่าข้าศึกถอยร่นแล้ว อย่างไรเรือนรับรองนี้ข้าจะขออยู่ต่อ หากเจ้ากลับเมืองหลวงฝากเรียน
