ร่างบุรุษที่เก่งแต่ปาก และใช้กำลัง แต่โง่เรื่องความรักนอนไม่ขยับอยู่ในห้องโถงรับรอง ตอนนี้สภาพดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย หลังจากจัดการถอดรูปออกแล้ว เด็กน้อยที่ตอนแรกท่าทางรังเกียจพ่อตัวเองหันมองท่านน้าด้วยแววตาฉงน
“ต้านน้า...เขาใช่คนเดิมหรือไม่” เมื่อไม่มีหนวดเคราแล้ว สภาพก็ดูดีขึ้นจนเขาเริ่มลังเลใจ
“ใช่เขานั่นแหละ”
“ทำไม..เขา”
“นึกเสียดายแล้วล่ะสิ...หรืออยากได้เขาเป็นพ่อขึ้นมาอีก” เมื่อสิ้นเสียงท่านน้า เด็กชายตัวน้อยดิ้นลงจากอกของเหวินไท่ เพื่อไปดูเขาให้แน่ใจอีกครั้ง
เด็กน้อยเอามือไผล้หลัง ทำท่าทางเลียนแบบท่านน้าของตน เดินไปมาสามรอบ จนเหวินไท่ต้องไปนั่งรอที่โต๊ะเล่นหมากล้อม
“ต้านน้าเขาจะฟื้นหรือไม่” เสียงเล็กถามอีกครั้ง
“เจ้าอยากให้เขาตายหรือไม่”
“ข้าชักไม่แน่ใจ...แต่ต้านแม่สัญญาว่าจะหาพ่อที่ดีให้ข้าได้แน่”
แค่ก แค่ก แค่ก ...!
คนที่พริ้มตาหลับ ฟังเจ้าลูกชายพูดกับไท่จื่อต
