นับจากวันนั้น ต่อให้เป็นวันที่นอนกับนาง เขาก็มาบ้างไม่มาบ้าง แต่มีหรือคนอย่างเซี่ยหมิงหลันจะง้อคนเช่น
เว่ยซือหลาง
‘ไม่มาก็ดีข้าจะได้ไม่ต้องลำบากใจ’
ขณะที่ปักถุงหอมอย่างใจเย็นทั้งไกวเปลดูลูกน้อยไปด้วย
“พระชายาเพคะ ในตำหนักลือเรื่องที่ท่านอ๋องเอานางบำเรอเข้ามาจนเต็มตำหนักเพคะ ทุกวันตกค่ำคืนเอาแต่ดื่มสุราจนเมามาย พระชายามิไปดูหน่อยหรือเพคะ” ซูเจียวนั้นเห็นว่าท่านอ๋องมิมาไยดีไม่พอ ยังเสเพลแบบที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนตลอดการมาอยู่ที่แคว้นเจ้าแห่งนี้
“เจ้ากล้าขัดขวางความสำราญของท่านอ๋องเหรอ” เสียงขุ่นหันมาตวาดกับคนของตัวเองที่เริ่มวุ่นวายในตำหนักเป่ยจิ้งอ๋องมากเกินไป หรือนางติดความสบายจนไม่อยากไปจากที่นี่แล้ว
“มะ...ไม่ใช่เพคะพระชายา...ไม่ใช่” ซูเจียวรีบปฏิเสธทันทีกลัวนายของตนจะโกรธ นางมิได้แปรพักตร์แต่อย่างใด เพียงแต่เห็นท่านอ๋องเอาใจออกห่างพระชายามากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยเกรงว่าจะมีภัยถึงตำหนั
