“พวกเจ้ามิปล่อยให้เขาตายเสียเล่า ลากมาหาข้าทำไม” เขาจะอยู่หรือตายเหตุใดนางต้องสนใจด้วย ทีเมื่อก่อนนางเจ็บปวดปานใดเขายังมิสนใจไยดีนางสักเพียงนิดเดียว
“หมิงหลัน...ข้า...รักเจ้า...เอิ้ก!” ผู้ที่เมามายไม่ได้สติพูดคำบอกรักพร้อมกับเรอเป็นกลิ่นเหล้าออกมาจนคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้ารู้สึกรังเกียจ
“พวกเจ้าเอาเขาเข้าไปในห้องก่อน สภาพแบบนี้จะนอนยังไง” เส้าเฉียนกับจื่อตันยิ้มรับเมื่อพระชายาเริ่มใจอ่อนให้ท่านอ๋องเข้าไปแล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้ท่านอ๋องจัดการเองก็แล้วกัน
เมื่อทั้งสองวางร่างที่ไม่หลงเหลือสติแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันทีไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ สุดท้ายหน้าที่ถอดเสื้อผ้าให้เขาก็คงเป็นนางอยู่ดี
“กินแล้วเดือดร้อนผู้อื่น” นางบ่นอย่างหัวเสีย คืนนี้คงต้องให้ลูกชายนอนกับซูเจียวไปก่อน หากให้นอนห้องนี้มีหวังได้ร้องงอแงทั้งคืน กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้
“อาหลัน” เสียงเรียกแหบพร่าเมื่อโดนถอดเสื้อผ้าออกจากร่างก
