[ระหว่างทางไปมหานครสี่เฉิง]
เมื่อกลับมาได้ห้าเดือนจากตงอี้ อ๋องหนุ่มก็ได้รับจดหมายจากฮองเฮา ให้พาภรรยาที่สุดรักของตัวเองไปเยี่ยมเมืองหลวง เมื่ออ่านจดหมายจบเขาแทบทรุด
“ท่านอ๋องเป็นอันใดไปเพคะ” หมิงหลันเห็นสภาพสามีหลังจากได้รับจดสาสน์จากฮองเฮาแล้วสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก็เกรงว่าจะมีเรื่องร้ายแรงสิ่งใดเกิดขึ้น
“ฮองเฮาให้พาเจ้ากับจื่อเซิ่งเข้าวัง” เสียงสั่นเครือเล็กน้อย เมื่อคิดว่าจะได้พบผู้ที่โหดร้ายมากกว่าฮ่องเต้ ก็รู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ
“ก็ดีสิเพคะ จื่อเซิ่งจะได้ไปหาท่านตาท่านยาย”
“ดีกะผีนะสิ เจ้ารู้หรือไม่ว่าอู๋หลิงเซียวทำเมียหายโดนสิ่งใดบ้าง” เขาคิดถึงคำบอกเล่าของเหวินไท่แล้วก็สยอง
“โดนสิ่งใดเพคะ” หมิงหลันที่ไม่รู้เรื่องอะไรของเหล่าบุรุษพวกนี้เลยเอียงคอถามอย่างสงสัย
“ฝ่าบาทถีบเจ้านั่นด้วยความรักจนแทบเป็นลมสิ้นสติ ส่วนฮองเฮาก็ตบเสียเป็นรอยฝ่ามือแดงเสียหลายวัน แล้วหากเป็นข้า...!”
เป่ยจ
