ตั้งแต่เมื่อคืน จางเจียเทาผู้เป็นบิดาและจ้าวอิง ผู้เป็นมารดาของลี่ลี่ก็ไม่เป็นอันหลับอันนอน ทั้งเป็นห่วงหลานชาย และบ่นเจ้าลูกชายคนโตที่ให้น้องไปเสี่ยงอะไรแบบนั้น
พอรุ่งเช้าก็หาไฟลท์บินมากรุงเทพทันที แต่เมื่อได้ไฟลท์บ่ายจึงมาถึงสนามบินมืดแล้ว และจื่อหลิงก็เป็นคนไปรับ
เมื่อพ่อกับแม่เจอหน้าเจ้าลูกชายสิ่งแรกที่ทำก็ดึงหูทันที
“โอ๊ย...แม่ครับ...ผมผิดไปแล้วครับแม่” จื่อหลิงที่ผิดโทษฐานไม่ห้ามปรามน้อง ทั้งยุยงส่งเสริมจึงโดนแม่ทุบเข้าให้
“อิงอิง ไปเถอะฉันคิดถึงหลาน” ตั้งแต่มีหลานลูกก็สำคัญอันดับสุดท้ายไปโดยปริยาย เรียกใบหน้าบูดบึ้งให้กับลูกชายคนโตอย่างจื่อหลิง
“อะไรก็ลี่หยางนะครับ”
“พวกแกมันไม่ได้เรื่อง” เจียเทาคิดถึงหลานใจจะขาด อยากจะบินกรุงเทพวันละสามเวลา หากจ้าวอิงไม่ห้ามไว้ จนเมื่อเกิดเรื่องเขาก็ไม่รั้งรออีกต่อไป
“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว” จื่อหลิงชอบหยอกพ่อกับแม่เสมอ แล้วก็รับหน้าที่
