“เร็วคนไข้หัวใจหยุดเต้น” เสียงที่เล็ดลอดออกมากจากห้องฉุกเฉินทำให้ผู้หญิงสองคนที่อยู่หน้าห้องแทบใจสลาย
“ไม่...ไม่นะ...ไม่จริง” ลลิษากรีดร้องเมื่อได้ยินแบบนั้น
“พี่ทร...”ปรินดาที่ช็อกจนเป็นลมไปแล้ว แต่ลลิษายังฟูมฟายไม่ได้สติ
“กลับมา...กลับมา...กลับมาเดี๋ยวนี้” เสียงหวีดร้องของเธอดังไปถึงข้างใน
“หมอคะชีพจรกลับมาแล้วค่ะ” พยาบาลที่ประจำเครื่องบอกกับคุณหมอ
หมอหนุ่มปาดเหงื่อแล้วก็ผ่าตัดต่อไป อย่างลุ้นระทึกทุกวินาที
ลลิษาร้องไห้จนเป็นลมล้มพับ ต้องหามไปพักห้องพักผู้ป่วยเหมือนปรินดา
บ่ายของวันถัดไป ลลิษาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวจนทนไม่ไหว
“โอ๊ย...” เสียงเครือสั่นของลลิษาเรียกให้จ้าวอิงที่อุ้มลี่หยางเดินเข้ามาหา
“เป็นไงบ้างลูกลี่ลี่” จ้าวอิงเรียกลูกสาวด้วยความเป็นห่วงแล้วยังมีเสียงเอ๊าะแอ๊ะของลี่หยางเรียกผู้เป็นแม่ของตัวเองเช่นกัน
“ปวดหัวค่ะแม่ หนูอยู่ที่ไหนคะ”
“โรงพยาบาลลูก”
