แม้เช้าวันนี้จะไม่สดใสนัก แต่ณดาก็หอบสังขารของตัวเองมาทำงานสำเร็จ
“หน้าซีดๆ นะณดา” เจ๊รอนด้าเอ่ยทักเป็นคนแรก “หรือว่ายังไม่หายป่วย”
“อ้อ ค่ะ ณดายังปวดๆ หัวอยู่นิดหน่อยค่ะ”
ณดาเดินไปนั่งที่โต๊ะ พลางถอนใจเบาๆ แม้จะพยายามบอกตัวเองให้ลืมคนใจร้ายนั่นแค่ไหน แต่สมองมันกลับจำอย่างเดียว
“คนบ้า”
“ว่าผมหรือครับ”
ครูสที่เดินมาหยุดด้านหลังเอ่ยถามอย่างแคลงใจ
ณดาได้ยินก็หันไปมอง ก่อนจะส่ายหน้าพรืด “มะ ไม่ใช่ค่ะ ณดาจะไปว่าหัวหน้าทำไมคะ”
“ผมก็ว่าอยู่ ผมยังไม่ได้บ้าสักหน่อย”
หญิงสาวหัวเราะออกมา จนเห็นฟันสีขาวสะอาดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
ครูสอมยิ้มตาม พลางก้มหน้าลงมาหา “ต้องหัวเราะเก่งๆ แบบนี้สิ ถึงจะใช่ณดา พนารัตน์ตัวจริง”
“หัวหน้าก็... ชอบแซวณดาอยู่เรื่อยเลย”
“ผมไม่ได้แซวอะไรสักหน่อย”
“แหม จู๋จี๋กันแต่เช้าเลยนะคะ สงสารสาวแก่อย่างรอนด้าบ้างเถอะค่ะ”
“คุณรอนด้า” ครูสทำเสียงดุใส่
“อ๋อ แค่แซว
