“ปล่อย... ปล่อยฉันได้แล้ว”
“อืม” เขาพยักหน้ารับน้อยๆ ขณะขยับออกห่าง
ท่าทางเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยของธีโอทำให้หล่อนทั้งน้อยใจ ทั้งหมั่นไส้
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” หล่อนกัดฟันเดินหนี แต่เขาคว้าแขนรั้งเอาไว้ “ปล่อยค่ะ”
“รถรออยู่ที่หน้าตึก”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันกลับเองได้”
ธีโอหรี่ตาแคบมองแม่สาวแว่นจอมพยศ “ถ้าไม่อยากค้างคืนที่นี่ ก็ทำตามที่ผมบอก”
“คุณกำลังข่มขู่ฉันนะคะ”
“ใช่ แต่มันก็เพื่อสวัสดิภาพของตัวคุณเองไม่ใช่หรือ ณดา”
หญิงสาวเม้มปากแน่น น้ำตารื้น “ค่ะ ฉันจะขึ้นรถ”
“ราตรีสวัสดิ์” เขาปล่อยมือจากแขนของหล่อน พร้อมกับถอยหลังออกห่างมากยิ่งขึ้น
กระบอกตาของณดาร้อนผ่าว ขณะกัดฟันเมินหน้าหนี
“อ้อ แล้วพรุ่งนี้เช้ารอผมที่ห้อง ผมจะไปรับ”
“อย่าลำบากเพราะฉันเลยค่ะ”
“ถ้าผมลำบาก ผมจะบอกเอง”
หญิงสาวหันกลับมาอีกครั้ง ความน้อยใจแล่นพล่านทั่วอก “แต่ฉันไม่ต้องการทำให้คุณลำบาก และที่สำคัญเราก็ไม่ได้
