ณดาปิดคอมและสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากออฟฟิศเป็นคนสุดท้ายเหมือนเช่นเคย
“พี่ณดา”
หล่อนหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นมิลาด้าวิ่งเข้ามาหา และโผกอด
“มาได้ยังไงคะมิลลี่”
มิลาด้ายิ้มกว้างจนเห็นรอยโหว่งของฟันแท้ที่ยังขึ้นไม่ครบ “มากับอาเท็ดดี้ค่ะ”
สีหน้าของณดาเจื่อนลง แต่ก็อดที่จะเหลือบตามองเขาไม่ได้ พ่อคุณแสนหล่อเหลายืนกอดอกพิงกับรถหรูอยู่ห่างออกไป
“ตาหมีเน่า”
“พี่ณดาว่าอะไรเหรอคะ”
“เปล่าหรอกค่ะ ว่าแต่มิลลี่มีอะไรกับพี่หรือเปล่าคะ” เด็กหญิงยิ้มกว้าง พลางจับมือของณดาเอาไว้
“อาเท็ดดี้บอกว่าเย็นนี้พี่ณดาจะมากินข้าวด้วย”
“พี่เหรอ”
“ใช่ค่ะ หรือว่าอาเท็ดดี้โกหกมิลลี่คะ”
ใบหน้าขาวสะอาดที่ค่อนข้างไปทางซีดของมิลาด้าสลดลง แววตาสดใสเมื่อครู่นี้เต็มไปด้วยความผิดหวัง ณดาใจคอไม่ดีเลย หล่อนไม่อาจจะทำร้ายเด็กน่ารักอย่างมิลาด้าได้
“อาเท็ดดี้ไม่ได้โกหกหรอกค่ะ พี่ณดาลืมไปน่ะ คนแก่แล้วก
