"มาเดินอะไรคนเดียวตอนนี้โสน?"
"ทะ ท่านประธาน!"
ฟึ้บ!
"โอ๊ย!"
ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ เพราะเมื่อกี้ที่ฉันตกใจท่านประธานจนเซถอยหลังและล้มพับลงบนพื้น คือจู่ๆเข่ามันก็อ่อนอ่ะ ทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์ทั้งตกใจที่มาเจอคุณครามเวลานี้ด้วย
"ไหวไหมเนี่ยโสน?"
"วะไหวค่ะท่าน โสนไหว"
พรึบ
ดวงตาฉันเบิกกว้างในตอนที่คุณครามวิ่งลงมาหาฉันที่กำลังขยับลุกก่อนเขาจะเอื้อมมือมาประคองฉัน และก้มลงไปเก็บกล่องของขวัญที่เพื่อนๆให้ฉันขึ้นมาก่อนหันมามองฉันที่กำลังยืนละล่ำละลักอยู่
"เมาเหรอ?"
"ไม่นะคะ!"
คุณครามขมวดคิ้วมองฉัน ก่อนเขาจะเปิดประตูรถและเอากล่องของขวัญของฉันเข้าวางที่เบาะหลังก่อนจะหันมามองฉันที่กำลังยืนนิ่งอยู่
"ขึ้นรถครับ"
"โสนเดินไปได้นะคะท่านแค่นี้เอง.."
ฉันหันไปชี้ตึกที่เราอยู่ที่เดินไปอีกซอยก็ถึงแล้ว แต่พอหันกลับมาสบตาคุณครามฉันถึงกับชะงัก เพราะแววตาดุดันที่กำลังมองฉันอยู่...น่ากลัวอ่ะ
"เอ่อ รบกวนด้วย
