"แล้วเอ็งต้องการอะไรคราม เอ็งอยากหายจากโรคบ้าๆที่ครอบครัวเราต้องเจอแต่แกไม่คิดจะทำอะไรเลยนอกจากไปหาหมอ...สิ่งที่เราเป็นมามันไม่ใช่โรคภัยธรรมดาเหมือนที่คนอื่นเขาเป็น มันเป็นคำสาปแกเองก็รู้ดีอยู่แกใจ!"
เสียงที่ดังขึ้นทำให้บรรดาคนดูแลของลุงเดินออกมาดู แต่พวกเขาก็ถูกเรียกกลับเข้าไปโดยป้าแจน ส่วนผมก็ทำได้แต่นั่งนิ่งเพราะตัวเองก็จนปัญญาแล้วเหมือนกันถึงมาที่นี่
"ถ้าเอ็งมั่นใจมากว่าหมอจะช่วยได้ แกไม่ถ่อมาถึงนี่หรอกไอ้คราม"
"ผมก็แค่อยากหาคำตอบ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเจอมันคืออะไรทำไมผมรักษาทุกอย่างมันถึงไม่ดีขึ้น แต่มันกลับดีขึ้นแค่ผมอยู่ใกล้เธอ"
"มันดีขึ้นเหรอ?"
"ผมเห็นสี แม้มันจะเป็นแค่เสี้ยววิแต่ผมก็เห็น...ผมเคยเห็นสีมาก่อนนะลุง"
"ฉันเองก็เคย แต่ฉันไม่ได้มีโอกาสที่จะเห็นมันอีกแล้ว"
ผมถอนหายใจเสียงดัง ขณะที่ลุงเองก็มีท่าทีหนักใจไม่ต่างจากผม
"ลุงของลุงเองก็เคยพลาดมาแล้วทั้งๆที่เจอเธอคนนั้น เ
