รักนี้สีขาวดำ

EP.5

เวลาต่อมา

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตนะคะ"

แกร๊ง..

ฉันค่อยๆบิดลูกบิดประตูลงก่อนจะดันมันเข้าไปด้านในพร้อมกับเอ่ยขออนุญาตเจ้าของห้องเสียงเบา คุณครามตอนนี้กำลังนั่งดูเอกสารซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มงานไปแล้วส่วนฉันเองก็เริ่มงานแล้วเหมือนกัน งานแรกของฉันวันนี้คือการเสิร์ฟกาแฟให้เขายังไงล่ะ

"โสนวางตรงนี้นะคะ"

คุณครามเหลือบมองฉันก่อนจะพยักหน้าให้ฉันเอาแก้วกาแฟไปวางตรงด้านขวามือของเขา ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะชะงักในตอนที่คุณครามชะงัก และหันหน้าหนีฉันจนฉันเริ่มมือสั่นเพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป แถมตอนนี้เขายังมือสั่นด้วยอ่ะ

"คุณครามเป็นอะไรรึป่าวคะ?"

"ไม่ครับ..เธอวางไว้แล้วก็ออกไปได้เลย"

"..ค่ะ"

ฉันตอบคุณครามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และวางแก้วกาแฟก่อนจะเดินออกมาด้านนอกห้องอย่างรวดเร็วท่ามกลางแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของพี่คิริน เขาเลิกคิ้วมองฉันก่อนเราจะหันไปมองกระจกที่มองเข้าไปด้านในได้ แต่คุณครามกลับกดปิดหน้าต่างไม่ให้เราได้เห็นเขาอีก

"เกิดอะไรขึ้น?"

"เมื่อกี้โสนเอากาแฟเข้าไปให้คุณครามแล้วจู่ๆเขาก็มือสั่นค่ะพี่ โสนไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรพอถามเขาก็บอกให้โสนออกจากห้องมา"

"เอ่อ..สงสัยประธานหนาวน่ะน้องโสน"

"หนาว?"

"ใช่ๆ ประธานชอบเปิดแอร์แรงเวอร์เลยมือสั่นไงอย่าไปคิดมาก"

ฉันค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเองท่ามกลางรอยยิ้มของพี่คิรินที่พูดออกมาอย่างสบายๆ แม้มันจะไม่ได้น่าเชื่อเลยก็เถอะ...หนาวยังไงทำไมทั้งสั่นทั้งเหงื่อออก?

"โอเคค่ะ งั้นโสนเรียนรู้งานก่อนนะคะ"

"ครับ สู้ๆนะชื่อคนพวกนี้ต้องจำให้ได้ขึ้นใจเลยเข้าใจไหม"

"ค่ะ"

ฉันยิ้มให้พี่คิริน ก่อนจะเริ่มอ่านเอกสารงานตัวเองที่จะต้องทำด้วย งานฉันก็ไม่ได้มีอะไรมากแต่แค่ต้องจำรายละเอียดของลูกหนี้ให้ประธาน ว่าแต่ละคนยืมเท่าไหร่ยืมไปทำอะไรไปลงทุนด้านไหนบ้าง เพราะเวลาไปทวงเขาจะได้ไม่ต้องอ้างไงว่าไม่มีที่ไปอะไรอีกแล้ว..เห็นพี่คิรินคุยให้ฟังว่าแต่ละคนทวงยากมากๆน่ะนะ

แต่ยังไงก็เถอะจนตอนนี้ฉันยังสงสัยเรื่องประธานไม่หาย...ท่าทางเขาดูไม่ไหวนะ รึเพราะไม่ได้กินข้าวเช้า ใช่นะฉันเคยอ่านเจอว่าถ้าดื่มกาแฟดำตอนท้องว่างๆอาจเป็นโรคกระเพาะได้ ฉันเป็นห่วงเขาจังอย่างน้อยเขาต้องกินข้าวเช้าสิจะมานั่งมือสั่นทำไมก่อน?

11.23 am.

"วันนี้ขึ้นไปกินข้าวชั้นสิบเจ็ดนะบอกสิงหาด้วย"

"ครับท่าน"

"แค่นี้แหละ"

ฉันเหลือบมองบานประตูที่พี่คิรินเปิดแง้มไว้ก่อนเขาจะเดินออกมาและมองฉันด้วยรอยยิ้ม

"ได้ยินประธานพูดแล้วใช่ป่ะ?"

"ค่ะ"

"สงสัยแกอยากเลี้ยงต้อนรับน้องโสนนะพี่ว่า"

"โสนคิดว่าชั้นสิบเจ็ดเป็นชั้นของท่านประธาน"

"ใช่ครับ แต่ชั้นนั้นมีไว้กินข้าวน่ะ"

"ทั้งชั้นเลยเหรอคะ?"

"ไปดูก็จะรู้ครับ"

ฉันมองพี่คิรินที่กำลังยิ้มอย่างขำๆ เหมือนเขากำลังคิดว่าฉันจะทำหน้ายังไงตอนขึ้นไปเห็นน่ะนะ แต่ฉันก็คิดไม่ออกว่าทำทั้งชั้นให้เป็นที่กินข้าวนี่ทำยังไง...

เวลาต่อมา

"โอ้โห"

"ฮ่าๆ พี่คิดแล้วว่าเราต้องพูดงี้"

"เหมือนภัตตาคารในโรงแรมเลยค่ะ"

"ก็เราอยู่ในโรงแรม หยอกน่ะคุณครามเขาทำไว้เผื่อจัดงานเลี้ยงเราจะได้ไม่ต้องไปเช่าที่คนอื่นเขาน่ะ"

โห เขาก็จะทำทุกอย่างไว้จนแบบไม่ต้องกระจายรายได้ให้ใครเลยเหรอเนี่ย ฉันคิดคนเดียวอย่างทึ่งๆ ขณะที่สายตาก็กวาดมองไปทั่วทั้งชั้นที่ทำทุกอย่างเหมือนร้านอาหารหรูๆเลย มีทั้งเชฟและพนักงานเสิร์ฟแต่คนที่จะกินข้าวเที่ยงนี้มีกันแค่สี่คนน่ะนะ...ยิ่งใหญ่จนเหมือนฉันเป็นมดเลยตอนนี้

"แล้วพนักงานคนอื่นๆไปกินข้าวกันที่ไหนคะเนี่ย โสนเคยเห็นเขารีวิวมันเหมือนมีอีกที่.."

"โรงอาหารใหญ่ไงอยู่ชั้นสองน่ะ ถ้าไม่มีอะไรพิเศษพี่ก็ไปกินอยู่นั่นแหละอาหารอร่อยราคาสิบบาททุกเมนู"

"สุดยอดไปเลยค่ะ"

"ใช่ไหม เกิดมาชาตินี้พี่โคตรโชคดีเลยที่ได้เจ้านายอย่างคุณครามน่ะ"

ตอนแรกก็คิดว่าเขาจ้างรีวิว แต่พอได้เข้ามาสัมผัสจริงๆแล้วมันพูดไม่ออก เพราะเขาเทคแคร์พนักงานตัวเองดีจริงๆ

"คุยอะไรกันเสียงดังไปถึงลิฟต์"

"มาแล้วเหรอพี่สิงหา!"

ฉันยกมือไหว้คุณสิงหาที่เดินเข้ามาที่โต๊ะด้วยใบหน้าบึ้งตึงเหมือนอย่างเมื่อวาน ก่อนพี่สิงหาจะนั่งลงด้านข้างพี่คิริน ทำเอาฉันคิดหนักเลยเพราะฉันต้องนั่งเผชิญหน้ากับประธานน่ะสิ

"มาแล้วสิ เออวันนี้มีงานเลี้ยงตอนเย็นไหมนะ?"

"มีครับ เนี่ยประธานให้น้องโสนไปด้วยนะ"

"เรียกดีๆคิรินเดี๋ยวประธานก็ด่าเอา"

"โถ่พี่สิงหาก็เราทำงานด้วยกันเราก็ต้องสนิทกันไว้ไหมล่ะครับ พี่ก็อย่าตึงเกินไปสิน้องเขากลัวไปหมดแล้วเนี่ย"

พี่คิรินยิ้มให้คุณสิงหาก่อนเขาจะเหลือบมองฉันฉันจึงหลบสายตาคุณสิงหาแทนเพราะกลัว ฉันจะโดนฆ่าไหมเนี่ย?

"ขอโทษแล้วกันที่ทำให้อึดอัด แต่จะให้เรียกน้องผมก็คงไม่ไหวเหมือนกัน"

"มะไม่เป็นไรค่ะ โสนยังไงก็ได้อยู่แล้ว"

"เฮ้อ พี่นี่จริงๆเลยนะพี่สิงหา"

ฉันได้แต่ก้มหน้ามองจานเปล่าๆของตัวเอง ก่อนเสียงลิฟต์อีกตัวด้านหลังจะดังขึ้นเห็นพี่คิรินว่าเป็นลิฟต์ที่ใช้เฉพาะคุณครามน่ะ งั้นก็แปลว่าเขามาถึงแล้วแหละแบบนี้...เห็นก่อนเที่ยงเขาเดินออกมาจากห้องก่อนนะไม่รู้ว่าไปไหน

"โทษทีที่ผมช้า เสิร์ฟเลยนะ"

"ได้เลยค่ะ"

คุณครามเดินเข้ามาพร้อมกับหันไปบอกให้พนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหารได้ ก่อนเขาจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฉันและคลายเนกไทออกด้วยท่าทีสบายมากขึ้น...อาการสั่นก็ไม่มีแล้วแฮะ โอเคแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย

"ตอนเย็นท่านประธานอยากไปสักกี่โมงครับ?"

คุณสิงหาเอ่ยถามคุณครามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบขณะที่คุณครามก็ยกแขนขึ้นดูนาฬิกาหลังจากที่เขาพับแขนเสื้อตัวเองขึ้น ขนาดไม่ได้แต่งตัวเรียบร้อยยังดูดีเลยแฮะคนอะไร

"ไปหลังงานเริ่มสักครึ่งชั่วโมงก็ได้ เปิดตัวหลังๆหน่อย"

"แย่งความสนใจใช่ไหมครับท่านประธาน"

"อืม อยากให้คนแตกตื่นน่ะเจ้าของงานจะได้คิดได้หน่อยว่าควรจะคืนเงินได้แล้ว"

"ผมว่าคิดไม่ได้หรอกครับ ขนาดติดต่อไปครั้งก่อนยังปากดีท้าให้ท่านประธานเป็นคนไปทวงเองน่ะ"

พี่คิรินเบะปากเพราะคงเหม็นขี้หน้าลูกหนี้คนนี้สุดๆ ส่วนคุณครามก็ทำแค่ยกยิ้มมุมปากและหยิบมีดกับซ้อมมาหั่นเนื้อในจานของเขา...และใช่อาหารมื้อนี้เป็นสเต๊ก มันมีเลือดด้วยซึ่งฉันไม่ค่อยชอบอ่ะ จะว่ากินไม่ได้เลยก็ได้นะเพราะมันทำเอาฉันมวนท้องเอามากๆ แค่มองก็อยากจะอ้วกแล้วอ่ะ

"ทำไมไม่กินล่ะไม่ชอบเหรอ?"

ฉันเงยหน้ามองสบตากับคุณครามและรีบส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

"เปล่าค่ะ โสนชอบค่ะขอบคุณนะคะที่เลี้ยง"

"ชอบก็ทานเยอะๆครับ"

ฉันพยักหน้าตอบท่านประธานด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับหั่นเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆมาเข้าปากตัวเอง...ไม่ไหวอยากจะไปอ้วกออกมาจริงๆ

"คืนนี้เธอก็ไปด้วยนะรู้ใช่ไหม?"

"ค่ะ โสนทราบแล้วค่ะ"

"มีชุดอยู่ใช่ไหมครับ?"

พี่คิรินหันมาถามฉันฉันจึงส่ายหน้า และยิ้มแห้งตอบเขา

"โสนว่าจะออกไปซื้อหลังเลิกงานนี่แหละค่ะ พอดีว่าโสนไม่ได้มีชุดมากเท่าไหร่"

"ก็ออกไปซื้อเลยสิช่วงบ่ายนี้น่ะ"

"คะ?"

ฉันเบิกตามองคุณครามก่อนเขาจะยื่นบัตรเครดิตสีขาวมาวางไว้ตรงหน้าฉันเล่นเอาฉันแทบจะตาเหลือก เพราะเขายื่นเงินให้ฉันอีกแล้วอ่ะ!

"ซื้อชุดไว้ออกงานแล้วก็ไว้ทำงานประจำวันด้วยก็ได้ ส่วนนั่นเป็นบัตรสวัสดิการสำหรับเธอ"

"ของโสนเลยเหรอคะ?"

"อืม เพิ่งไปทำให้เมื่อกี้เลย"

อ่อ..ตอนนี้ฉันรู้แล้วแหละว่าเขาออกไปทำอะไรเมื่อตอนก่อนเที่ยงน่ะ

"คือ...คือว่าท่านคะแล้วแบบนี้โสนต้องใช้หนี้ย้อนหลังไหมคะ?"

"ใช้หนี้อะไร?"

"ก็หนี้ที่ประธานให้นี่ไงคะ ทั้งค่าหอแล้วก็พวกเสื้อผ้าอีก..คือโสนกลัวไม่มีเงินพอจะจ่ายดอกเบี้ยน่ะค่ะ"

"ฮึ"

"ฮ่าๆ"

ฉันเอ๋อไปเลยหลังจากที่คุณครามหัวเราะในลำคอ และพี่คิรินที่ขำซะลั่นโต๊ะ ดีนะที่ยังมีคุณสิงหาที่ยังคงนั่งมองฉันอยู่แม้จะดูเหนื่อยไปกับฉันก็ตามทีเถอะ...แต่ว่าก็ว่าฉันกังวลเรื่องนี้จริงๆนะตอนนี้!

"เดี๋ยวผมอธิบายให้โสนฟังเองครับ"

"ก็ดีนะ"

คุณครามพยักหน้า และกินสเต๊กต่อก่อนพี่คิรินจะหันมามองฉัน

"คืองี้ครับ บัตรเครดิตที่ท่านประธานให้คือสวัสดิการเพิ่มของพวกเราอันนี้คือใช้ได้เลยแต่วงเงินอยู่ที่สองหมื่นต่อเดือนถ้าใช้ไม่หมดยอดจะทบเข้าฝากให้เป็นเงินเก็บอีกต่อนึงครับ"

"สวัสดิการนอกเหนือจากเงินเดือนเหรอคะ?"

"ครับ อันนี้เฉพาะเราเลยส่วนพนักงานคนอื่นก็มีตามเนื้องานครับ"

ฉันพยักหน้าตอบพี่คิรินก่อนจะยิ้มเจื่อนๆมองคุณครามที่กำลังมองฉันอยู่

"ขอโทษค่ะท่านประธานโสนลืมเรื่องนี้ไปเลย"

"แต่เมื่อกี้พูดซะเหมือนผมหน้าเลือดเลยนะ ถ้าคุณยืมผมจริงดอกเบี้ยผมไม่เยอะจนคุณใช้หนี้ไม่ได้หรอก"

"โสนไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นเลยนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ"

"ฮึ เธอซื่อกว่าที่ผมคิดนะ"

ฉันเบิกตามองคุณครามที่กำลังยกยิ้มมุมปาก ก่อนเขาจะกินต่อฉันจึงได้แต่ก้มหน้ามองสเต๊กในจานตัวเอง และพยายามกินต่อแม้จะพะอืดพะอมอยู่มากก็ตาม...ดีนะที่เมนูต่อไปพอล้างปากได้อยู่แต่ความรู้สึกมันก็ยังแย่อยู่ดี แต่จะบอกเจ้านายก็ไม่ได้ว่าตัวเองไม่ไหวเพราะดูแล้วเมนูนี้คงเป็นเมนูโปรดของเขาอ่ะ

กินน่ากลัวยังกะแวมไพร์เลย