EP.4
2075 Words
3.45 pm.
"เรียบร้อยแล้วนะคะสำหรับเอกสารสัญญา ยินดีต้อนรับเข้ามาทำงานนะคะคุณโสน"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"อันนี้เก็บไว้เป็นคู่ฉบับสัญญางานนะคะ"
"ค่ะ"
ฉันรับเอาหนังสือสัญญามาถือไว้แนบอก ก่อนจะเดินออกมาจากห้องฝ่ายบุคคลและก้มอ่านหนังสือสัญญาอีกครั้ง...นี่ฉันได้งานแล้วจริงๆ แถมยังได้เงินเดือนเลยแบบไม่ต้องมีช่วงทดลองงานด้วย
"เรียบร้อยแล้วนะครับคุณโสน"
"ค่ะ" ฉันเงยหน้ามองคุณคิรินที่เดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้ม "เซ็นเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"ครับ งั้นไปย้ายเข้ามากัน"
"ต้องย้ายเลยใช่ไหมคะ?"
"ไม่สะดวกเหรอครับ?"
"สะดวกค่ะ แต่โสนคิดว่าโสนต้องไปขนมาเอง"
"เดี๋ยวพวกผมไปช่วยครับจะได้เสร็จแล้ว ยิ่งย้ายเร็วยิ่งได้เริ่มงานเร็วถูกไหมล่ะ"
"ก็จริงค่ะ"
คุณคิรินพยักหน้าตอบก่อนจะเดินนำฉันไปที่ลิฟต์ และลงไปชั้นใต้ดินที่เป็นโรงจอดรถ
"มาแล้วเหรอ?"
"อือ พี่รอนานไหมครับ?"
"ไม่"
ฉันยกมือไหว้ผู้ชายร่างสูงที่คุณคิรินเรียกว่าพี่ทันที ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบและมองฉันด้วยแววตานิ่งเรียบก่อนหันไปมองคุณคิริน
"เธอเหรอ?"
"เธอชื่อคุณโสนครับพี่สิงหา อ่อนี่สิงหาเป็นทั้งบอดี้การ์ดและคนขับรถของคุณครามนะครับ"
"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณสิงหาหนูชื่อโสนค่ะ"
"ครับ"
ฉันเม้มปากมองคุณสิงหาอย่างทำตัวไม่ถูก เพราะเขาเล่นไม่พูดอะไรต่อเลยแต่เดินไปเปิดประตูรถตู้ให้ฉันเข้าไปแทน
"ของเยอะไหมครับ?"
"ไม่เยอะค่ะ"
"ดีเลย"
ดีนะที่ยังมีคุณคิรินที่ยังพูดคุยกับฉันแบบปกติอยู่ ถ้าฉันต้องไปกับคุณสิงหาแบบสองต่อสองฉันไม่กลั้นหายใจตายเลยเหรอ...ฉันต้องพยายามทำใจให้ชินสินะเพราะคุณครามเองก็น่ากลัวซะยิ่งกว่าคุณสิงหาอีก
เฮ้อ..คุณคิรินเขาอยู่มาได้ยังไงไม่ให้ขาดใจเนี่ย?
เวลาต่อมา
"ยังไงนะหนู นี่ตอนเช้าป้าไปบอกขึ้นค่าเช่านิดๆหน่อยๆตกเย็นจะมาขอออกเลยเหรอ?"
"คือหนูได้งานใหม่แล้วต้องย้ายเข้าไปพักที่นู่นน่ะค่ะป้าหนูจำเป็นต้องไปจริงๆ"
"เด็กสมัยนี้เนี่ยนะ งั้นก็หาเงินมาให้ป้าเลยห้าพัน"
"คะ?"
"ก็หนูออกไปช่วงต้นเดือนใครจะมาอยู่ล่ะหนู อีกอย่างป้าก็เพิ่งปฏิเสธเด็กมาหาหอไปหยกๆ"
ฉันเม้มปากและลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะฉันเองก็ผิดที่มาออกซะตอนต้นเดือนแบบไม่ได้แจ้งล่วงหน้าแบบนี้ด้วย
"ขอโทษนะครับห้าพันใช่ไหมที่คุณโสนต้องจ่าย?"
"คุณคิรินเดี๋ยวโสน.."
"ไม่เป็นไรครับยังไงท่านประธานก็ให้รับผิดชอบอยู่แล้ว นี่ครับป้าห้าพัน"
ป้าเลิกคิ้วมองคุณคิรินที่เดินมายืนอยู่ข้างๆฉันพร้อมกับยื่นมือข้ามเคาน์เตอร์ห้องนิติไปให้ป้าที่กำลังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ เธอเหลือบมองฉันก่อนจะเอื้อมมือมารับเอาเงินไปนับก่อนจะยิ้มหวานให้คุณคิริน
"แหมพ่อหนุ่มนี่ใจป้ำจริงๆนะคะจ้ะ ว่าแต่เป็นแฟนหนูเขาเหรอ?"
"ไม่ใช่ครับผมเป็นพี่ชายเธอน่ะ ทีนี้เราย้ายออกได้แล้วนะ?"
"ไม่มีปัญหาจ้าตามสบายเลย"
ฉันพยักหน้าตอบป้าก่อนเธอจะเลื่อนกระจกปิด ฉันจึงหันมองคุณคิรินอีกครั้ง
"เงินนี้เดี๋ยวเงินเดือนออกโสนจะเอามาคืนนะคะ"
"ถ้าจะเอาไปคืนเอาไปคืนคุณครามนะครับ เพราะท่านให้ไว้จัดการเรื่องย้ายของคุณโสน"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"ครับ"
ฉันได้แต่เออออไปกับคุณคิริน แม้จะยังติดใจอยู่มากก็ตาม คือฉันรู้ว่าสวัสดิการที่นี่มันดีมาก เพราะพนักงานที่นี่ต่างก็พูดกันแบบเต็มปาก แถมยังมีการถ่ายยูทูปแนะนำตอนทำงานว่ามันสบายจริงๆ แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะดีถึงขนาดนี้ไง
จะว่าประทับใจมันก็ยังพูดได้ไม่เต็มปากจริงๆ
ฉันใช้เวลาเก็บเสื้อผ้าตัวเองเข้ากระเป๋า ซึ่งมันไม่ได้มีเยอะอะไรเพราะตอนฉันเรียนจบใหม่ๆฉันขนกลับบ้านไปครึ่งนึงแล้ว ส่วนที่เหลือก็คือพวกเสื้อผ้าที่ฉันมีไว้ใส่ไปทำงานเท่านั้น แถมยังเป็นพวกเสื้อผ้าเดิมๆซะส่วนมาก นอกจากเสื้อผ้าก็มีพวกข้าวของเครื่องใช้อีกนิดหน่อยซึ่งคุณสิงหากับคุณคิรินมาช่วยยกจากหน้าห้องลงไปใส่รถช่วย ฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากรีบจัดของให้เสร็จก่อนพวกเข้าขึ้นมา
"กล่องสุดท้ายแล้วค่ะ"
"น้อยจังพี่คิดว่าเสื้อผ้าจะเยอะกว่านี้นะ"
"คิริน"
"โอ๊ะ ผมลืมตัวพูดซะสนิทเลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆโสนก็อายุน้อยกว่าเพราะงั้นแทนตัวว่าพี่ก็ได้นะคะ"
"ไม่ได้หรอกครับ"
ครั้งนี้เป็นคุณสิงหาที่เป็นคนตอบแทนทำเอาฉันชะงัก และพยักหน้าด้วยความเกรงใจ
"ค่ะ"
"แหะๆ งั้นพวกผมไปรอที่รถนะครับ"
"ค่ะ"
ฉันพยักหน้าตอบคุณคิริน ก่อนพวกเขาทั้งสองจะเดินกลับออกไปฉันถึงได้ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง...ให้ตายเมื่อกี้ฉันคิดว่าจะสามารถลดช่องว่างได้แล้วเชียวแต่มันติดที่คุณสิงหาอ่ะ ฉันคงต้องปรับตัวอีกหน่อยน่ะนะ
-บริษัท เอ็มเอ็นเค กรุ๊ป-
ครืน..
ฉันเดินตามคุณคิรินออกมาจากลิฟต์ ก่อนเขาจะหันมามองฉันระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่ห้อง
"ที่นี่คือชั้นสิบหก เป็นชั้นที่มีห้องพักสำหรับเรา"
"คุณคิรินก็อยู่ชั้นนี้เหรอคะ?"
"ครับ ผมอยู่ห้องนั้นส่วนห้องตรงข้ามผมคือห้องของคุณสิงหาแล้วนี่คือห้องของคุณโสน"
ฉันรับเอาคีย์การ์ดมาจากคุณคิริน ขณะที่ตอนนี้มีพนักงานช่วยขนของเข้าห้องของฉันอยู่
"ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยนะครับ ที่นี่มีรปภ.ตลอดเหมือนพักในโรงแรมเลย"
"แล้วนอกจากเรามีใครอีกไหมคะ?"
"ไม่มีแล้วครับ จะมีแค่มาพักบ้างเป็นครั้งคราวที่มีงานด่วนเลยมีหลายห้องอย่างที่เห็น"
"ค่ะ"
"ส่วนชั้นสิบเจ็ดขึ้นไปเป็นโซนของคุณครามนะครับ ถ้าคุณครามเรียกคุณครามจะบอกเองว่าอยู่ชั้นไหน"
"ค่ะ"
"งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ คุณโสนจัดของแล้วพักผ่อนได้เลยหรือจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อนก็ได้นะครับ"
"ค่ะ วันนี้โสนขอบคุณคุณคิรินมากๆนะคะ"
"เรียกพี่ก็ได้ครับ พี่คิรินงี้"
"ได้เหรอคะ?"
"เอาไว้เรียกตอนเราอยู่กันแค่สองคนพอนะครับ เพราะพี่สิงหาเขาเคร่งกฎอย่างที่เห็น"
ฉันยิ้มกว้างและพยักหน้าตอบคุณคิรินที่กำลังป้องปากกระซิบก่อนเขาจะขยิบตาให้ และเดินออกไปเป็นอันว่าเรารู้กันแค่สองคนจริงๆ
"ขอบคุณนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
ฉันก้มหัวให้พี่รปภ.ที่มาช่วยยกของก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักที่มันใหญ่กว่าห้องในหอของฉันเป็นไหนๆ มันเหมือนที่พักในโรงแรมอย่างที่พี่คิรินว่าจริงๆ เดินเข้าไปฉันจะเจอกับชุดโซฟาไว้นั่งดูทีวีส่วนเตียงต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกสามขั้น ซึ่งมันเป็นเตียงติดกระจกเห็นวิวด้านนอกไปอีก โต๊ะไว้สำหรับทำงานก็มีทั้งโน้ตบุคและไอแพดมาไว้ให้ฉันพร้อมเลย
"นี่มันสุดยอดไปเลย"
เหมือนฝันไปจริงๆนะ ฉันหยิกตัวเองเพื่อเช็กแต่แล้วฉันก็ไม่ได้ฝันฉันจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมากดเข้าไปดูดวงตัวเองแทน...ตอนที่ดูไปเมื่อต้นเดือนมันไม่ได้ดีนะ แล้วมันบอกว่าฉันไม่ได้จะมีโชคดีเรื่องงานเลยด้วย
"ควรเลิกดูดวงสินะ"
วันต่อมา
08.00 am.
"สวัสดีค่ะพี่คิริน"
"โห มาตรงเวลาจังนะเรา"
"แค่ลงมาจากชั้นสิบหกเอง"
ฉันตอบพี่คิรินอย่างขำๆ จนเขายิ้มตามก่อนเขาจะเดินมาที่โต๊ะทำงานด้านข้างฉัน ส่วนฉันก็นั่งอีกโต๊ะด้านขวามือของเขานี่แหละ พี่คิรินหยิบไอแพดตัวเองมาและส่งไฟล์งานมาให้ฉันดูคร่าวๆ ก่อนจะหันมามองฉัน
"อันนี้คือตารางงานของคุณครามทั้งหมดของเดือนนี้นะครับ พี่จะให้เรารับผิดชอบเรื่องการลงตารางงานของคุณครามก่อนเลย"
"โอเคค่ะ"
"โอ๊ะ อีกอย่างพี่ลืมบอกเวลาอยู่ที่ทำงานเรียกคุณครามว่าประธานนะครับ"
"ค่ะ แล้วประธานจะลงมาทำงานกี่โมงเหรอคะพี่?"
"ไม่เกินเก้าโมงครับ เขาจะลงมาดูเอกสารก่อนช่วงเช้า แต่ช่วงบ่ายจะออกไปตามหนี้ที่ยอดค้างหลักล้าน"
คุ้นๆแฮะยิ่งพี่คิรินพูดถึงการออกไปตามหนี้นอกสถานที่แล้วฉันยิ่งคุ้น...เมื่ออาทิตย์ก่อนคงไม่ใช่พวกเขาหรอกใช่ไหมที่ไปทวงหนี้จนตึกน้ำหอมต้องขายทอดตลาดน่ะ
"คุณครามกินกาแฟดำตอนมาถึงนะครับ กาแฟดำสองช้อนน้ำครึ่งแก้วไม่ใส่น้ำตาลเลยไม่ใส่เลยนะ"
"ค่ะ"
"ส่วนพวกอาหารค่อยถามเขาเอาว่าจะกินอะไรช่วงก่อนเที่ยง"
"คุณครามไม่กินอาหารเช้าเหรอคะ?"
"ไม่ครับ"
"โอเคค่ะ"
แย่จังอาหารเช้าสำคัญที่สุดนะ ฉันเม้มปากก่อนจะหันมาจัดโต๊ะทำงานของตัวเองให้เข้ามือก่อนจะหยิบปากกามาจดเรื่องที่ต้องรู้ทันทีติดไว้ที่บอร์ด
ติ๊ง..
"น่าจะมาแล้วแหละ"
ฉันหันมองพี่คิรินก่อนจะพยักหน้าตอบเขาทันทีที่เราได้ยินเสียงสัญญาณของลิฟต์ ฉันขยับลุกขึ้นยืนและจัดเสื้อเชิ้ตสีครีมของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะหันมองคุณครามที่กำลังเดินมา ร่างสูงในชุดสูทสีดำเดินตามทางเดินมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยขณะที่ฉันก็ยกมือไหว้พร้อมๆกับพี่คิริน
"อรุณสวัสดิ์ครับท่านประธาน"
"สวัสดีค่ะท่านประธาน"
คุณครามเหลือบมองฉันที่เพิ่งเงยหน้ามองสบตาเขา ก่อนเขาจะไล้สายตามองการแต่งตัวของฉันและขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่คิรินแทน...อะไรน่ะ ฉันแต่งตัวไม่ดีเหรอวันนี้?
"จัดการเรื่องบัตรพนักงานให้โสนด้วยนะ"
"ครับท่าน"
คุณครามหันมามองฉันอีกครั้งฉันจึงรีบยืดตัวตรงโดยอัตโนมัติ สายตาของเขาเวลาจ้องมองฉันมันดูดุดันจนทำเอาฉันอดจะกลั้นหายใจไม่ได้จริงๆ
"ยินดีต้อนรับครับ แล้วก็ตั้งใจเรียนรู้งานจากคิรินให้เร็วๆล่ะ"
"ค่ะโสนจะตั้งใจเรียนรู้งานให้เร็วที่สุด จะไม่ทำให้ท่านประธานมีปัญหาแน่นอนค่ะ"
"ดีครับ"
คุณครามพยักหน้า และเดินเข้าห้องทำงานไปทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับพี่คิรินสองคน ฉันยกมือทาบอกตัวเองพร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของพี่คิรินที่กำลังมองมา
"ไม่ต้องเกร็งนะครับเดี๋ยวโสนก็ชิน"
"ค่ะพี่ โสนจะรีบชินเร็วๆเลย"
ฉันยิ้มให้พี่คิรินก่อนจะเหลือบมองไปตรงกระจกที่สามารถมองเข้าไปในห้องของท่านประธานได้ แต่กลับต้องชะงักเพราะฉันดันไปสบตากับคุณครามที่กำลังนั่งมองฉันจากโต๊ะทำงานอยู่น่ะสิ ฉันรีบหลบสายตาเขาทันทีด้วยความตกใจ
"อย่าลืมกาแฟนะ"
"โอ๊ะ จริงด้วยเดี๋ยวโสนไปชงก่อนนะคะ"
"ครับ"
งั้นเมื่อกี้ที่ประธานมองก็เพราะว่าฉันมัวแต่คุยกับพี่คิรินจนลืมกาแฟไปแน่ๆเลยอ่ะ ให้ตายอยากร้องไห้ชะมัดเริ่มงานวันแรกก็โชว์เด๋อไปแล้วเนี่ย!
- Writer
