หลังจากนั้นบทรถก็มีแต่ความเงียบ ดานิการ้องไห้จนหลับไป ในขณะที่อติรุจก็เครียดกับสถานการณ์ข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาตั้งใจว่าเขาจะสารภาพกับคุณดนุพงษ์ว่าเขารักบุตรสาวของท่าน และอยากแต่งงานกับเธอ ไม่ว่าคุณดนุพงษ์จะไม่พอใจแค่ไหน เขาก็จะยอมรับ ต่อให้ต้องตายเขาก็จะต้องฝ่าฟันเพื่อผู้หญิงที่เขารัก
เมื่อมาถึงบ้านของหญิงสาว ดานิกาถูกชายหนุ่มปลุก เธอลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะมองผ่านกระจกสีชาของรถออกไปข้างนอก เมื่อเห็นว่าที่นี่คือบ้านของเธอ และพบว่าบิดาและลูกน้องหลายคนยืนรอต้อนรับหญิงสาวอยู่ เธอจึงรีบลงจากรถแล้ววิ่งไปหาบิดาทันที
“คุณพ่อขา หนูคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ” ดานิกาวิ่งเข้าไปสวมกอดบิดาด้วยความคิดถึง ในขณะที่คุณดนุงพงษ์ก็กอดบุตรสาวเสียแน่นด้วยความคิดถึงบุตรสาวเช่นกัน
“เรานี่นะ ต่อให้โตขึ้นแค่ไหนก็ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่ดี” ผู้เป็นบิดาเอ่ยไม่จริงจังนัก
“ก็หนูคิดถึงพ่อนี่นา ไม่เจอกันตั้งกี่ปีแล้ว ท
