บ่วงรักนายบอดี้การ์ด

ไร้ซึ่งความสะดวกสบาย

หลังจากที่เข้ามาในบ้าน หญิงสาวก็มองทุกอย่างด้วยความไม่สบอารมณ์ เธอจะอยู่ที่นี่ไปได้นานแค่ไหน ในเมื่อที่นี่แทบจะไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่เธอต้องการ ในขณะที่บอดี้การ์ดของเธอก็จัดการทำความสะอาดบ้าน แม้ว่าเขาจะเพิ่งบาดเจ็บจากการถูกลอบโจมตีเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา

“คุณบอดี้การ์ดขา แล้วของใช้ของฉันล่ะ บางอย่างฉันยังไม่มีเลยนะ” หญิงสาวหันมาบอกเขาหลังจากที่เธอนึกขึ้นได้

“ก็ใช้เท่าที่มีไปก่อน ตอนนี้เราไม่ควรออกไปไหนทั้งนั้น” ชายหนุ่มกล่าวเสียงจริงจัง

“แล้วข้าวล่ะ ตั้งแต่ฉันลงเครื่องยังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเลยนะ” หญิงสาวโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง เธออุตส่าห์ตั้งความหวังว่าเขาจะพาเธอออกไปซื้อของ แต่เขากลับทำลายความหวังของเธอลงจนหมดสิ้น

“เดี๋ยวรอแป๊บหนึ่ง ผมจะก่อไฟต้มมาม่าให้คุณกิน” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า นอกจากจะทำความสะอาดบ้านแล้ว เขายังต้องคอยตามเอาใจดานิกาอีก

“ไม่เอาฉันไม่เคยกินมาม่า อยู่ดีๆ คุณจะให้ฉันกินอาหารขยะแบบนั้นได้ยังไง” หญิงสาวเริ่มออกฤทธิ์ออกเดชอีกครั้ง

“ถ้าคุณไม่กินก็ตามใจ ผมไม่มีอาหารเหลาให้คุณกินหรอก” อติรุจกล่าวอย่างไม่แคร์ คนอย่างหญิงสาวต้องได้รับรู้ถึงความลำบากบ้าง กลางป่ากลางเขาเช่นนี้หญิงสาวยังจะมาเลือกอาหารกินอีก

“ให้ตายฉันก็ไม่มีวันกินอาหารขยะแบบนั้นหรอก” หญิงสาวกล่าวก่อนที่จะออกไปนั่งหน้าตาบูดบึ้งที่ระเบียง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตามไปง้องอนแต่อย่างใด เขารีบทำความสะอาดบ้านจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนที่เขาจะไปก่อไฟต้มน้ำสำหรับทำมาม่า วันนี้เขายอมรับว่าร่างกายของเขามันไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอาหารดีๆ ให้เธอรับประทาน ดังนั้นวันนี้เธอคงต้องทนทานมาม่าไปก่อน แต่ถ้าเธอไม่ทาน เขาก็ต้องใจแข็งปล่อยเธอให้อด เพื่อให้หญิงสาวเรียนรู้ที่จะยอมรับสถานภาพของตนตอนนี้

“คุณดา ผมวางถ้วยมาม่าไว้ที่นี่นะ” ชายหนุ่มตะโกนไปที่ระเบียงที่หญิงสาวนั่งอยู่ เพื่อเรียกให้เธอมารับประทาน แต่หญิงสาวกลับเมินเฉยทำเป็นไม่สนใจ เธอนั่งกอดอกอยู่ที่เดิมราวกับเด็กน้อยที่กำลังถูกขัดใจ

“ฉันไม่กิน เททิ้งไปเลย” หญิงสาวตะโกนสวนกลับไปทันที