“คุณเป็นท่านประธานต้องไม่ทำให้ลูกน้องตำหนิได้ คุณเป็นคนเก่ง เข้าใจเรื่องพวกนี้ได้อยู่แล้วโบว์รู้” พุดมาลัยบอกอย่างเอาใจตอนท้ายแล้วปล่อยมือออก
เฟอนันเดสคิดว่าพุดมาลัยจะมอบจูบหวานๆสักฟอดใหญ่แต่ปรากฎว่าไม่ได้อะไรสักอย่าง มีเพียงความรู้สึกค้างเติ่งติดดอย แล้วการรอคอยก็ได้เพียงความปวดหนึบ
“เฮ้อ!” เฟอนันเดสลอบถอนใจ “ผมชักงงว่าใครเป็นประธานของที่นี่เพราะทำไมผมถึงต้องทำตามที่โบว์สั่ง ใหญ่กว่าท่านประธานคือเมียของท่านประธานใช่ไหมโบว์ ผมตกลงว่าผมจะไม่ขาดงาน ไม่ทำให้ใครว่าโบว์หรือว่าผมได้ตกลงไหม แต่หลังเลิกงานโบว์ต้องฟังผม ทำตามที่ผมต้องการตกลงหรือเปล่า”
‘กว่าฉันจะให้เธอลงจากเตียงได้ฟ้าเหลืองแน่’ เฟอนันเดสวางแผนการทำโทษไว้ในใจแล้วคะยั้นคะยอต่อ
“ว่ายังไงตกลงไหมตามใจผมคืนนี้ ไม่มีข้อแม้ ห้ามบ่ายเบี่ยงอีก”
พุดมาลัยนิ่วหน้า เห็นดวงตาพราวระยับก็ไม่อยากไว้ใจ “โบว์เป็นห่วงแม่ต้องรีบกลับไปดูแลท่านค่ะ”
