ภายในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่ผู้คนไม่ได้คับคั่งเหมือนกับโรงพยาบาลรัฐส่วนใหญ่ การบริการอยู่ในขั้นที่ดีและรวดเร็วอย่างมาก แต่ต่อให้ดีแค่ไหนและมีเงินมากเท่าไหร่ก็ใช่ว่าจะจ้างคนให้ป่วยแทนตัวเราได้ เพราะแบบนั้นตอนนี้พริมาจึงทำได้เพียงนั่งใบหน้าบึ้งตึงแววตาเคียดแค้นอย่างถึงที่สุดเมื่อเธอต้องมารับเลือดตามกำหนดในทุกๆ เดือน
ทุกครั้งที่เธอต้องมารับเลือดและยามันทำให้เธออดนึกถึงผืนป่าและวิวาห์ไม่ได้ คนหนึ่งก็รับปากว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอหายป่วย ส่วนอีกคนก็เคยให้สัญญาว่าจะช่วยเหลือเธออย่างที่เธอไม่ได้เอ่ยขอ
แต่สุดท้ายทั้งสองคนก็ผิดคำพูดต่อเธอ ต่างก็เรียกร้องให้เธอจริงใจและซื่อสัตย์ แล้วพวกมันล่ะ มีใครจริงใจและซื้อสัตย์ต่อตัวเองและเธอบ้าง
‘เพราะพวกแกสองคนแทนที่ฉันจะได้หายขาดโรคบ้าๆ นี่ไปตั้งแต่เมื่อหลายปีที่แล้ว แต่สุดท้ายกลับยังต้องวนเวียนอยู่แบบนี้อย่างไปไหนไม่ได้!’ ความเคียดแค้นปรากฎในสายตาขอ
