หมับ! ทันทีที่ก้าวเพื่อผ่านเขาไปผืนป่าก็เรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเธอไว้
“.....” วิวาห์หยุดก่อนจะมองมือใหญ่ที่จับมือของเธอไว้แล้วเงยหน้าไปมองหน้าของเขา
“.....” ผืนป่ากลับไม่สามารถเค้นเสียงออกจากปากของตัวเองได้ ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอราวกับจะหายใจไม่ออกอยู่รอมร่อ
“ขอโทษนะครับ” วรภพเอ่ยขึ้นหลังจากก้าวมาดึงมือของผืนป่าออกจากมือของวิวาห์แล้วดึงวิวาห์ไปยืนข้างกายตัวเอง
“.....” วิวาห์เลื่อนมือไปกุมมือของวรภพก่อนจะจูงมือเขาออกจากร้านไปอย่างไม่ได้พูดอะไร
ผืนป่ามองภาพที่วิวาห์จับมือผู้ชายคนหนึ่งเดินออกจากร้านไปต่อหน้าต่อตา ผู้ชายที่บอกว่าจะไปแจกการ์แต่งงานของเธอกับมัน
ความเจ็บปวดกระแทกเข้าหน้าอกข้างซ้ายของผืนป่าอย่างแรงจนจุกไปหมด ใบหน้าเขาราวกับโดนน้ำเย็นจัดสาดใส่หน้าจนชาและไร้เลือดไปแล้ว
แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็คือการต่อต้าน การไม่ยอมรับ
และเขาก็เลือกอย่างหลังก่อนจะรีบ
