หลังจากเห็นหน้าของผู้หญิงที่มากับผืนป่าชัดๆมันก็ทำให้วิวาห์ไม่สามารถคุมมือตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้ เธอแทบลืมหายใจไปทันทีทีเห็นภาพตรงหน้า
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” คุณวารุธถามลูกสาวขึ้นกับสีหน้าซีดเผือดของลูกสาวตัวเอง
“เปล่าค่ะ” วิวาห์ฝืนยกยิ้มตอบกลับพ่อของเธอแล้วก้มหน้าพยายามกินข้าวต่อ
“งั้นก็กินเยอะๆนะ พ่อว่าลูกผอมลงหรือเปล่า” คุณวารุธพูดพร้อมกับตักกับข้าวให้ลูกสาวตัวเอง
“ใช่หรอ แม่ว่าลูกดูมีน้ำมีนวลขึ้นนะ” คุณวิภาแย้งอย่างที่คิด
“วาห์อ้วนขึ้นจริงหรอคะ” วิวาห์ถามแม่ตัวเองออกไปอย่างรู้สึกตกใจเล็กน้อย
“อย่าไปฟังแม่ ตัวแค่นี้พ่อว่าผอมจะตายไป” คุณวารุธยังคงไม่ยอม
“วาห์ไม่ได้อ้วนขึ้น แต่เหมือนดูเปล่งปลั่งอิ่มเอิบขึ้นน่ะ” ขนาดตัวอาจจะเท่าเดิม แต่พอมองแล้วให้ความรู้สึกว่าเนื้อมันเต็มกว่าเดิมก็แค่นั้น
“พวกผู้หญิงนี่ยังไงกัน มีน้ำมีนวลนี่สิถึงจะสวย ผอมเกินไปไม่ดีหรอก” คุณวารุธพูดขึ้นอย่างอยากให
