ผืนป่าเดินออกมาตามวิวาห์เข้าไปนอนหลังจากเข้าจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วและยังไม่เห็นเธอเข้าห้อง แต่พอเขาเดินออกมาก็เห็นว่าเธอนั่งหลับไปที่โซฟาแล้ว นั่นทำให้เขาเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเธอมองพินิจใบหน้าสวยที่สะท้อนความดื้อรั้นในตัวของเธอออกมาอย่างชัดเจน
สุดท้ายก็เลือกจะช้อนเธอขึ้นอุ้มพาเข้าห้องนอนไปวางเธอลงเตียงอย่างแผ่วเบาและห่มผ้าให้เธอก่อนที่ตัวเองจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากห้องนอนและกดส่งข้อความไปหาพริมาอีกครั้ง
ผืนป่า: ตอนนี้เธอยังไม่หายดี พริมรอหน่อยนะ
P: พริมเข้าใจค่ะ พริมเฝ้ารอมายี่สิบกว่าปีแล้ว ทำไมพริมจะรออีกไม่ได้
ผืนป่า: เธอรับปากแล้ว พี่มั่นใจว่ายังไงเธอก็ไม่เปลี่ยนใจ
P: แค่เธอรู้ว่าไม่ได้บริจาคให้พริมก็คงไม่เปลี่ยนใจจริงๆ นั่นแหละค่ะ
P: พี่ป่าไม่ต้องกังวลมากไปนะคะ รอให้เธอพร้อมเมื่อไหร่ก็ตอนนั้น
ผืนป่า: ครับ พริมพักผ่อนเถอะ
P: ค่ะ ฝันดีนะคะ
ผืนป่า: ฝันดีครับ
ผืนป่าปิดจอโทรศัพท
