แสงทองของเข้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้คนที่นอนขดอยู่ในอ้อมกอดอุ่นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พราววรินทร์จำได้ว่าเมื่อคืนเธอนั่งดูหนังอยู่แล้วสิปปกรก็ให้เธอพิงที่อกของเขาและกอดเธอไว้อย่างนั้น
อากาศหนาวยามค่ำคืนทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้นได้แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอหลับไปนานขนาดนี้ เสียงหายใจของเขายังสม่ำเสมอและด้วยความใกล้ชิดขนาดนี้ทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเช่นกัน เธอเดาว่าเขาเองก็คงยังไม่ตื่นแต่ หญิงสาวนอนนิ่งไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นมาเจอเธอไม่รู้จะทำหน้ายังไง ขณะที่กำลังนอนนิ่งคิดหาวิธีที่จะลุกออกจากตรงนี้ยังไงโดยที่เขาไม่รู้
แล้วชายหนุ่มก็เริ่มขยับตัวพราววรินทร์จึงเลือกที่จะนอนหลับตานิ่งแต่รอเท่าไหร่สิปปกรก็ยังไม่ตื่นจริงๆ สักทีเพราะดูเหมือนเขาจะหลับไปอีกแล้ว เธอจึงค่อยเอามือเขาออกเบาๆ แล้วก็รีบวิ่งเจ้าห้องของตัวเองไป
พอหญิ
