ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ และปาดน้ำตาอีกครั้ง พอ หวาน พอ พอได้แล้ว! จะร้องไห้พร่ำเพ้อไม่ได้!
“มึง โอเคนะ” เมื่อเห็นฉันท่าทางแปลก ๆ แตงโมเริ่มถามขึ้น
“โอเค กูปกติยัง”
ฉันหลับตา เช็ดน้ำตาออกให้หมด จนเพื่อน ๆ เริ่มมีอาการงง
“อะไรของมึงหวาน... เป็นอะไร” ณีเวียจับไหล่ ให้ฉันหันไปหา
“กูหยุดร้องแล้วไง กูพอใจแล้ว”
ฉันหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาให้ทุกคน
“แปลกคน อะไรเมื่อกี้ร้องไห้ฟูมฟาย”
ฉันไม่อยากนึกถึงมัน สงสารตัวเอง เอาจริง ๆ
“ก็ปล่อยมันให้หมด ไม่ต้องค้างคา พอแล้ว กูไปหาอาจารย์ดีกว่า”
ฉันดึงมือเพื่อนทั้งสองเข้าไปในอาคาร ทุกคนยังมีน้ำตานองหน้า เว้นฉันที่เช็ดมันออกหมดแล้ว น้ำตาเมื่อกี้ ถือว่าเป็นค่าโง่แล้วกัน ณีเวียและแตงโมมองฉันเป็นระยะ ระหว่างที่ฉันคุยกับอาจารย์ ในห้อง ทุกคนเป็นห่วงฉันมาก
เมื่อฉันคุยกับอาจารย์เสร็จ ฉันก็ถูกดุมาตามเคย ฉันเดินคอตกออกมาหาเพื่อน ณีเวียยื่นโทรศัพท์ให้ฉ
