" เจ้าดูซูบผอมลงนะ นอนไม่เต็มที่สินะ "
ว่านชิงรู้สึกตกใจกับการกระทำของคนตัวโต เพราะจื่อยวนไม่เคยทำเช่นนี้เลยไม่ว่ากับใครทั้งนั้น
" ข้าไม่เป็นไรคุณชายจื่อยวน อย่าได้กังวล "
" พี่มาแล้วเจ้าก็ไปพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ "
ว่านชิงยิ้มทันทีเมื่อคนตัวโตเอ่ยเช่นนี้ออกมา นั้นเป็นเพราะทุกครั้งยามมีเรื่องใดก็ตาม มักจะมีคนตัวโตที่ค่อยทำให้เรื่องคลี่คลายเสมอ
" ข้าดีใจที่คุณชายมา ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อนนะ "
ว่านชิงเดินกลับไปที่ห้องของตนเอง จื่อยวนมองตามรอยยิ้มเล็กๆเกิดขึ้นบนใบหน้า
เมืองหลวงพลบค่ำในจวนของแม่ทัพใหญ่ ฝูหรงอาบน้ำเสร็จกำลังเช็ดตัวอยู่ จู่ๆก็ถูกอ้อมแขนสวมกอด จึงทำให้ตกใจคิดจะซัดฝ่ามือกลับไป
ฟานอวี้จับที่ข้อมือคนตัวเล็กทันที
" จะฆ่าพี่เช่นนั้นหรือฮูหยิน "
" อ่ะ ท่านแม่ทัพ มาเงียบๆข้าจะรู้ได้อย่างไร อ่ะอย่ามองนะเจ้าคะ หันไปสิ "
" เจ้างามถึงเพียงนี้ไม่ให้พี่มองได้เช่นไรกัน อย่ากล
