ฟานอวี้จึงได้สติรีบหันกลับมาตอบคำถามมารดา
" ลูกก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดาว่าฮูหยินเคยอยู่กินกับผู้ใดมา แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสำคัญอะไรอีกต่อไปแล้วขอรับ "
ฟานอวี้เอ่ยขึ้นก่อนที่จะหันไปหาคนตัวเล็กอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนตัวเล็กน้ำตาคลอ
" เพราะพี่จะไม่ให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น จากนี้ไปเจ้าคือฮูหยินของพี่และก็จะเป็นภรรยาคนเดียวของพี่ พี่รักเจ้านะฝูหรง "
ฟานอวี้บอกรักคนตัวเล็กโดยไม่นึกอายคนที่อยู่ด้วยภายในห้องเลยแม้แต่น้อย ฝูหรงที่น้ำตาคลอ ก็ถูกมือเรียวของคนตัวโตเกลี่ยออกให้
ภาพตรงหน้าทำให้ผู้เป็นตาและพ่อแม่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
" เช่นนี้แล้วข้าก็สบายใจ "
" ท่านราชครูอยู่ทานอาหารเสียก่อนแล้วค่อยกลับนะ ป่านนี้คงตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว "
" อืม ข้าก็หิวพอดี แต่คนแถวนี้คงไม่หิวแล้วมั้ง คงอิ่มอกอิ่มใจจนทานอะไรไม่ลงแล้วล่ะ "
ราชครูเอ่ยเย้าหลานสาวตน ฝูหรงอายจนหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ
