หลังจากที่ฉันกับพี่หมอกได้ปรับความเข้าใจกันอยู่นานสองนาน ความตึงเครียดระหว่างเราก็ค่อย ๆ คลี่คลายลง ราวกับหมอกบางที่เริ่มจางหายเมื่อพระอาทิตย์สาดแสงอ่อน ๆ ยามเช้า
พี่หมอกหันมามองฉันตรง ๆ แววตาเรียบนิ่งของเขาซ่อนความคาใจเอาไว้ชัดเจน
“แล้วทำไมวันนี้ถึงหนีกลับก่อน?” เขาถามเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความจริงจัง “ทำไมไม่รอฉัน?”
ฉันหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะตอบแบบยิ้มแห้ง ๆ “รอไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ?” เขาถามต่อทันที
“ก็วันนี้แม่ไปรับหวานกลับบ้านน่ะค่ะ พอดีแม่ผ่านไปแถวนั้น เลยแวะรับกลับมาด้วย”
เขาขมวดคิ้วนิด ๆ แววตาเริ่มคลายความตึง แต่ก็ยังไม่วางใจ “แล้วทำไมไม่ทักมาบอก? ฉันคิดว่าเธอโกรธจนหนีกลับบ้านไปแล้วซะอีก”
ฉันเบิกตากว้างอย่างงุนงง “อ้าว? หวานทักไปบอกพี่แล้วนะคะ”
“ไม่มีนะ” เขายืนยันเสียงนิ่ง “เธอไม่ได้ทักมาหาฉันเลย”
“ห้ะ!? ไม่จริง หวานทักไปจริง ๆ นะ”
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที หัวใจเต้นเร็วข
