ฉันเริ่มหายใจไม่ออก
ริมฝีปากของพี่หมอกยังคงแนบแน่นอยู่กับฉัน มอบจูบลึกซึ้งอย่างไม่มีท่าทีจะผละห่าง
ทุกอย่างร้อนรุ่ม ราวกับทั้งโลกหลอมละลายอยู่ในอ้อมกอดของเขา
มือของฉันจึงยกขึ้น ทุบเบา ๆ ที่อกแกร่งของเขาเป็นสัญญาณ
ไม่ใช่เพราะต่อต้าน…แต่เพราะฉันกำลังจะละลาย
พี่หมอกผละออกเล็กน้อย ดวงตายังจับจ้องที่ฉันไม่วาง
ลมหายใจของเราทั้งคู่แผ่วถี่ ร้อนผ่าวไม่ต่างกัน
“หืม…ขอโทษ” เขากระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากยังอยู่ใกล้จนเกือบจะจูบอีกครั้ง
“หยุดไม่ได้จริง ๆ” เขากระซิบซ้ำ น้ำเสียงนั้นพร่าและเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เอ่อล้นจนฉันรู้สึกได้
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา… และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเช่นกัน
เราทั้งสองเพียงแค่มองสบตากันเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น สายตาที่เต็มไปด้วยบางอย่างที่ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูดก็สื่อถึงกันได้ชัดเจน
จู่ ๆ พี่หมอกก็ขยับตัว ก่อนจะค่อย ๆ อุ้มฉันขึ้นในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย
หัวใจฉันกระตุกวูบหนึ่งในจังหว
