เสียงลมหายใจยามเช้าเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงจอแจของมหาลัยเมื่อฉันมาถึงหน้าคณะ พี่หมอกยังไม่มา แต่แปลกดี… แค่รู้ว่าเขาจะมา ฉันก็ยิ้มออกมาได้ง่าย ๆ เสียแล้ว
[หมอก : ถึงแล้ว]
ข้อความจากเขาเด้งขึ้นบนหน้าจอพอดีราวกับรู้ใจ ฉันยังไม่ทันจะพิมพ์ตอบ เสียงทุ้มนุ่มคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ยิ้มอะไรแต่เช้า หืม?”
ฉันหันไปมองก็พบกับเขา… คนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทุกวันแบบไม่รู้ตัว
“ปะ…เปล่าค่ะ!” ฉันรีบหันหน้าหนี ทำเป็นสนใจใบไม้ข้างทางแทนสายตาของเขาที่มองมาราวกับจะจับผิด
“ขนมปังล่ะ?” เขาถามขึ้นพร้อมยื่นแก้วนมอุ่น ๆ มาให้
ฉันยื่นถุงขนมปังให้เขาทันทีแบบไม่ต้องให้ถามซ้ำ “ซื้อมาให้แล้วค่ะ…อย่างที่สัญญาไว้”
เขายิ้มรับพลางพูดเสียงเบา “ดีมาก เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเที่ยงเป็นรางวัล”
“เอ๊ะ… ไม่ต้องก็ได้นะคะ!” ฉันโบกไม้โบกมือปฏิเสธ แต่ก็โดนสายตาเขาจ้องจนต้องเงียบ
“ฉันอยากเลี้ยง หวานใจฉันทั้งที”
ฉันถึงกับนิ่งไ
