นั่นไง… คนในรูป
นั่งอยู่ตรงนั้นจริง ๆ ไม่ผิดแน่
ฉันกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ พยายามฝืนยิ้มให้ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร
แต่ความจริงคือ… ตั้งแต่เห็นรูปบ้า ๆ นั่นในเพจคณะ หัวใจก็รู้สึกเหมือนถูกบีบไว้แน่น ๆ
พี่หมอก… ยิ้มให้ใครแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
ทั้งที่ฉันอยู่มาตั้งนาน อยู่ในสายตาเขามาตลอด แต่เขากลับไม่เคยยิ้มแบบนั้นให้เลย
ไม่เคย…แม้แต่จะมองฉันในแบบที่เขามองเธอ
มันน่าหงุดหงิด
มันน่าโมโห
และมันน่ารำคาญ…
“น้องคะ… น้องน้ำหวานป่ะ?”
ฉันตะโกนออกไปก่อนที่สมองจะทันห้าม ใจมันพุ่งไปก่อนแล้ว
เสียงของฉันดังกว่าที่ตั้งใจ… อะไรบางอย่างมันสั่นอยู่ในอก
เธอหันกลับมามอง
สีหน้านิ่ง ๆ ไม่มีแววสะดุ้ง ไม่มีความตื่นตระหนก ไม่มีแม้แต่ความกลัว
แววตาแบบนั้น… ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเอง ‘แพ้’ โดยที่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย
“คะ?” เธอตอบแค่นั้น… สั้น ๆ แต่กลับเหมือนคำถามนั้นสะท้อนกลับมาที่ฉันเอง
ฉันยิ้มมุมปาก ย
