พ่ายรักพี่ชายข้างบ้าน

“ไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึง”

เช้าวันต่อมา…

ฉันยังคงไม่แน่ใจว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นความจริง หรือแค่ภาพหลอนจากหม้อชาบูร้อน ๆ กันแน่ คำพูดของพี่หมอกยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ราวกับเทปที่ถูกกรอซ้ำอยู่ตรงประโยคเดิม

“รู้ว่าไม่ชอบแตงกวาในข้าวผัด”

“ถ้าหน้าเริ่มแดง แปลว่าเริ่มเขินแล้ว”

ให้ตายสิ… ใครจะไม่เขินกับคำพูดแบบนั้นบ้างล่ะ?

“น้ำหวาน! จะไปมหาลัยมั้ยลูก จะสายแล้วนะ!”

เสียงแม่ตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างดังลั่นจนทำฉันหลุดจากภวังค์ในทันที

ฉันรีบลุกพรวดขึ้นจากเตียง มองนาฬิกาที่หัวเตียงด้วยหัวใจหล่นวูบ

7:45 น.

โอ๊ย! จะสายแล้ว!

ฉันพุ่งเข้าห้องน้ำแทบจะทันที แปรงฟัน ล้างหน้า หวีผม จับทุกอย่างใส่กระเป๋าแบบรวบรัดในเวลาไม่ถึงห้านาที

ใครบอกว่าคนกำลังเขินจะไม่วอกแวก… ฉันขอเถียงขาดใจ

ฉันรีบวิ่งลงบันไดแทบจะกลิ้ง กลั้นหายใจจนถึงชั้นล่างก็เจอแม่ยืนอยู่ที่ห้องครัว

“อ้าว กินข้าวก่อนไหมลูก?” แม่เงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยเหมือนทุกเช้า

“ไม่ทันแล้วแม่! หวานไปก่อนนะคะ สายแล้ว!”

ฉันรีบตอบก่อนจะพุ่งตัวไปทางประตูโดยไม่รอให้แม่พูดอะไรต่อ

“ยัยลูกคนนี้นิ…” เสียงแม่บ่นตามหลังมาเบา ๆ แต่ฉันไม่มีเวลาจะย้อนกลับไปฟังแล้ว

ทันทีที่ก้าวพ้นประตูบ้าน ฉันก็ต้องเร่งฝีเท้าแทบจะในทันที ระยะทางจากบ้านไปปากซอยอาจไม่ไกลนัก แต่ในจังหวะเสี่ยงจะเข้าคาบสายนี่…

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวิ่งสี่คูณร้อยสถานเดียว!

———

ฉันวิ่งสุดแรงเกิด หอบจนแทบขาดใจ หวังแค่ว่าจะโบกรถวินหรือโผล่ขึ้นรถเมย์ทันเวลาก่อนจะโดนอาจารย์เช็กชื่อขีดฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

แต่เหมือนโชคยังเข้าข้างอยู่บ้าง…

เสียงแตรรถดังเบา ๆ จากทางด้านหลัง ก่อนที่รถยนต์สีดำสนิทคันคุ้นตาจะค่อย ๆ ชะลอจอดข้างฉัน กระจกรถลดลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับที่ฉันจำได้ขึ้นใจ

“จะวิ่งแข่งกับเวลาเหรอ?” พี่หมอกถามด้วยสีหน้านิ่ง ๆ แต่แววตาเหมือนกำลังกลั้นยิ้ม

ฉันยืนหอบแฮ่ก พิงเข่าตัวเองนิด ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเขา

“ก็…สายแล้วนี่คะ”

“ขึ้นรถ” เขาพูดเรียบ ๆ แต่เป็นคำสั่งที่ชัดเจนพอจะทำให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับที่ไปครู่หนึ่ง

“เอ่อ… ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวานไปเองก็ได้”

“อย่าดื้อ”

เขาพูดพร้อมดึงเบรกมือแรง ๆ จนรถกระตุกเบา ๆ ราวกับจะย้ำคำพูด

ฉันลังเลแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะรีบเปิดประตูขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้ เพราะถ้าปฏิเสธมากกว่านี้ ฉันอาจจะไปสายจนอดเข้าเรียนจริง ๆ

รถเคลื่อนตัวออกไปจากซอยอย่างนุ่มนวล ภายในรถเงียบกว่าที่คิด… ฉันนั่งเกร็งไปทั้งตัว ขณะที่เขายังคงขับไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรอีก

ฉันเลยตัดสินใจเป็นฝ่ายพูดก่อน เพื่อคลายความอึดอัดในใจ

“ขอบคุณนะคะ ที่แวะรับ”

“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะผ่าน… ตั้งใจมารับ”

ฉันหันไปมองเขาโดยอัตโนมัติ แต่เขากลับยังคงมองถนนตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ให้ตายสิ… จะพูดอะไรให้นิ่งแต่น่าตกใจได้ตลอดเลยใช่ไหมพี่คนนี้

“อ๋อ…” ฉันตอบอะไรไม่ออกเลยนอกจากเสียงเบา ๆ ในลำคอ แล้วหันไปมองกระจกข้างรถแทน ก่อนที่แก้มจะแดงขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

รถยนต์คันหรูขับมาถึงหน้าคณะในเวลาไม่นานนัก พี่หมอกจอดรถตรงจุดที่ไม่ไกลจากอาคารเรียนมากนัก ก่อนจะดับเครื่องอย่างใจเย็น

ฉันรีบปลดเข็มขัดนิรภัย เตรียมเปิดประตู แต่เสียงของเขาก็ดังขึ้นก่อน

“วันนี้รีบเข้ารับน้อง”

ฉันชะงัก หันไปมองเขางง ๆ

“รับน้องเหรอคะ?”

“อืม… กลุ่มพี่ปีสามนัดรวมก่อนเริ่มกิจกรรมจริง มีเกม มีจับสายรหัส”

เขาพูดพลางเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเอกสารของตัวเองที่เบาะหลังโดยไม่หันมามองฉัน

จับสายรหัส…? แค่ได้ยินก็รู้สึกเสียวสันหลังแล้ว

“อ๋อ…ค่ะ ขอบคุณนะคะที่บอก แล้วก็ที่มาส่งด้วย” ฉันพูดเสียงเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตู

แต่ก่อนที่เท้าจะก้าวออกจากรถ เสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ”

ฉันหันกลับไปมองทันที คราวนี้เขามองมาทางฉันแล้ว ดวงตานิ่ง ๆ คู่นั้นยังคงจ้องมาเหมือนเดิม แต่กลับทำให้ใจฉันเต้นแรงกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“คะ…”

“ถ้าหิวตอนรับน้องจะไม่มีแรง”

เขาวางมือลงบนพวงมาลัย สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่แววตานั้น…มันอ่อนลงเล็กน้อย

ฉันรีบพยักหน้ารัว ๆ อย่างคนไม่รู้จะตอบอะไรดี

“หวานไปก่อนนะคะ!”

แล้วฉันก็รีบก้าวออกจากรถ ปิดประตูแบบเบามือที่สุด ก่อนจะวิ่งปรู๊ดเข้าอาคารเรียนทั้งที่หัวใจกำลังเต้นโครมครามอยู่ในอก

ให้ตาย… แค่เช้าก็เหมือนโดนตกไปครึ่งวันแล้ว…

———

ฉันรีบวิ่งเข้ามาในตัวตึกอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ หัวใจยังเต้นแรงจากทั้งการวิ่งและ…ประโยคสุดท้ายของพี่หมอก

“อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ”

โอ๊ย…จะนิ่งไปไหนเนี่ยผู้ชายคนนี้!

พอเลี้ยวถึงหน้าห้องเรียน ฉันก็สูดหายใจลึก ๆ เตรียมโหมดล่องหนสุดชีวิต ก่อนจะค่อย ๆ แง้มประตูเข้าไปช้า ๆ

เสียงอาจารย์หน้าห้องกำลังพูดอยู่

“ก่อนเริ่มเรียน วันนี้เราจะเช็กชื่อกันก่อนนะคะ…”

ชิบแล้ว!

ฉันรีบย่องเข้าไปทางด้านหลังห้องอย่างเงียบที่สุด พยายามไม่ให้ใครสังเกต แม้แต่เสียงรองเท้าก็พยายามไม่ให้กระทบพื้นดังเกินไป

“น้ำหวาน!”

เสียงกระซิบแหลม ๆ ดังขึ้นจากด้านขวา ทำฉันสะดุ้งสุดตัว ฉันหันไปเห็น แจม เพื่อนสาวสุดแสบทำหน้าตาเหมือนกำลังจับได้คาหนังคาเขา

“ทำไมพึ่งมาเนี่ย? เกือบไม่ทันเช็กชื่อแล้วนะ” แจมถามทันทีที่ฉันนั่งลง

“นึกว่ามึงจะไม่มาแล้วซะอีก” แบมแบมกระซิบต่อพร้อมยกคิ้วสูง

“ตื่นสายหรอ?” นุ่นเอียงคอถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอยากรู้

ฉันอ้าปากจะตอบ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เมย์ก็รีบสะกิดแขนแล้วกระซิบเบา ๆ

“เดี๋ยวค่อยเล่า อาจารย์มองอยู่”

ฉันรีบหุบปากทันที ก่อนจะปรายตามองไปข้างหน้า…แล้วก็จริง อาจารย์กำลังไล่สายตามาทางแถวฉันพอดี! ฉันรีบก้มหน้าเปิดสมุดทำทีว่ากำลังตั้งใจ

แต่ในใจนี่…พะวงไปหมด ไม่รู้ว่าจะรับมือกับคำถามรัว ๆ ของเพื่อนหลังเลิกเรียนยังไงดี

โดยเฉพาะกับเรื่อง…รถพี่หมอก

โอ๊ย บ้าเอ๊ย!

ตึ่ง!!!!

เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นกลางความเงียบในห้องเรียน ฉันสะดุ้งเฮือก รีบหยิบมือถือขึ้นมาเช็กอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเนียนได้

[หมoก : เข้าเรียนทันไหม?]

เฮือก… ฉันกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้าจอเหมือนคนโดนของ เขาส่งข้อความมาถาม…ตอนนี้? อยากรู้ด้วยเหรอว่าเราจะเข้าทันหรือไม่ทัน? หรือว่า…

ฉันกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ ก่อนจะแอบพิมพ์ตอบกลับอย่างไวใต้โต๊ะ

[หวาน : ทันค่ะ เกือบไปแล้ว ขอบคุณที่มาส่งนะคะ]

พอกดส่งเสร็จ ฉันก็รีบล็อกหน้าจอไว้เหมือนกลัวใครจะมาแอบเห็น หัวใจยังเต้นแรงไม่เลิกเลยเนี่ย…

“ยิ้มอะไร?”

เสียงกระซิบจากแจมที่นั่งข้าง ๆ ดังขึ้นเบา ๆ พร้อมสายตาจับผิดแบบสุดชีวิต

“เปล๊า~” ฉันรีบปฏิเสธทั้งที่หน้าเริ่มร้อนขึ้นมาจริง ๆ แล้ว โอ๊ย… ไม่ให้รู้ตอนนี้เด็ดขาด ไม่งั้นโดนแซวจนจบวันแน่!

[ หมoก : อืม ตั้งใจเรียนละ ]

ฉันมองข้อความนั้นแล้วหัวใจก็เต้นตึกตักขึ้นมาเฉย ๆ ก็แค่คำสั้น ๆ …แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงรู้สึกอบอุ่นขนาดนี้

ฉันเม้มปากกลั้นยิ้ม หัวใจพองฟูอยู่ใต้โต๊ะเรียน มือรีบพิมพ์ตอบกลับไปแบบเนียน ๆ

[หวาน : ค่ะ ^^]

ทันใดนั้น

“น้ำหวาน” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจแค่เรียกชื่อ แต่ฉันสะดุ้งเหมือนโดนฟาด

“ค่ะ!” ฉันรีบเงยหน้าตอบเสียงดัง ทำเอาทั้งห้องหันมามอง ใบหน้าร้อนวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“ตอบคำถามข้อนี้ได้ไหม?” อาจารย์ชี้ไปที่โจทย์บนจอโปรเจคเตอร์

โอ๊ย…ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ! เพราะตอนนี้ในหัวฉันมีแต่ข้อความของพี่หมอกลอยวนอยู่เต็มไปหมดเลย!

ฉันกลืนน้ำลายเบา ๆ แล้วพยายามจ้องกระดานเหมือนเข้าใจ แต่ในใจนี่ตีกันยุ่งหมดแล้ว

“ข้อสาม…เอ่อ…” ฉันอ้ำอึ้ง พยายามประวิงเวลา

“แปรผลโดยใช้สูตรพีแวลู…เข้าใจใช่ไหม?” อาจารย์ถามย้ำ

จังหวะนั้นเอง แจมที่นั่งข้าง ๆ ก็โน้มตัวมากระซิบเร็ว ๆ

“ตอบว่า ใช้ T-test กับกลุ่มตัวอย่างที่มีค่าเฉลี่ยใกล้กัน แล้วแปรผลด้วยค่า P-value ไปเลย เร็ว!”

ฉันหันไปมองแจมแบบจะร้องไห้ ขอบคุณในใจรัว ๆ แล้วหันกลับมาตอบทันที

“ค่ะ ใช้ T-test เปรียบเทียบค่าเฉลี่ย แล้วแปรผลด้วยค่า P-value ค่ะ!”

อาจารณ์พยักหน้าเล็กน้อย “ดีค่ะ…คราวหน้าขอให้มั่นใจมากกว่านี้นะ”

ฉันถอนหายใจเฮือกโล่งอก ก่อนจะหันไปกระซิบขอบใจแจมเบา ๆ “รักมึงเลย แจม ขอบคุณ!”

———

คณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาคไฟฟ้า

“ทำเหี้ยไรวะ อ่ะๆ พิมพ์แชตหาใครวะ?” เจเจยื่นหน้าเข้ามาแซว พลางชะโงกดูหน้าจอมือถือของหมอก

หมอกพลิกหน้าจอทันที ก่อนตอบเสียงเรียบ “เรื่องของกู”

“โอ้โห หน้าตึงเชียวนะมึง” แทนไทที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ แกล้งเสริมอีกดอก

“ช่วงนี้น้ำตาลตกหรือไง ขาดน้ำหวานเลยหงุดหงิด?”

หมอกหรี่ตามองนิ่ง ๆ แล้วตอบสั้น “ไร้สาระ”

“แหม…เงียบไปแบบนี้คือมีคนในใจชัวร์” เจเจไม่หยุดแซว

“โอ้ยยย สงสัยคนแถวนี้จะมี ฟ แ น แฟน ” แทนไทยักคิ้วล้อ

หมอกถอนหายใจยาว ก่อนโยนคำเดียว “ปัญญาอ่อน”

แต่เพื่อนทั้งกลุ่มก็หัวเราะลั่น เพราะถึงจะปากแข็งยังไง… สีหน้าหมอกตอนอ่านข้อความเมื่อกี้มันฟ้องหมดแล้วว่า “คนที่พิมพ์หา” นั้น…สำคัญขนาดไหน

ขณะที่กลุ่มเพื่อนกำลังแซวหมอกกันอยู่นั้น ไทเกอร์เดินเข้ามาพร้อมกับ “กองทัพ” ที่หายหน้าหายตาไปพักใหญ่

“ไงมึง ไอกอง หายหัวไปเลยนะช่วงนี้” หมอกเอ่ยถามทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสนิท

“อืม… มีปัญหานิดหน่อยวะ ช่วงนี้เลยต้องช่วยงานที่บริษัทแทนพ่อ” กองทัพตอบ พลางทิ้งตัวนั่งลงข้างหมอก

“แล้วเป็นไงล่ะ ดีขึ้นยัง?” ไทเกอร์ถามต่อ

“ก็ดีขึ้นละ ช่วงนี้มาเรียนได้ปกติแล้ว งานที่เหลือเดี๋ยวให้เลขาจัดการต่อ” กองทัพพูดเรียบ ๆ แต่ทุกคนก็พอเดาได้ว่าช่วงที่ผ่านมาหนักไม่ใช่น้อย

“กูนึกว่ามึงจะดรอปเรียนไปแล้วซะอีก เห็นเงียบฉิบหาย ฮ่า ๆ” เจเจแซวตามสไตล์

กองทัพปรายตามอง แล้วสวนทันทีแบบไม่ต้องคิด

“ใครจะว่างไปตีกะหรี่เหมือนมึงวะ”

ประโยคนั้นเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนทันที

โดยเฉพาะหมอกที่ถึงกับหลุดยิ้ม เพราะปากหนักแบบกองทัพ ไม่ค่อยด่าใครเล่น ๆ ถ้าไม่สนิทจริง

“แสบจริงไอ้กอง” แทนไทส่ายหน้าขำ ๆ พลางตบไหล่เพื่อนเบา ๆ

“กลับมาแล้วโว้ย เพื่อนเรา!”

———

ลานใต้ตึกวิศวะยามเที่ยง

แสงแดดส่องลอดต้นไม้ใหญ่ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของกลุ่มนักศึกษาดังเป็นระยะ แต่จุดที่เงียบและโดดเด่นที่สุดกลับเป็นโต๊ะหินอ่อนมุมหนึ่ง ที่มักถูกยึดครองโดยแก๊งหนุ่มภาคไฟฟ้า

หมอกนั่งพิงพนักด้วยท่าทีนิ่งขรึม ดวงตากำลังไถมือถือเหมือนไม่สนใจโลก

เจเจนั่งไขว่ห้างข้างโต๊ะ หัวเราะกับคลิปในโทรศัพท์พร้อมโยนมุกทะลึ่ง

แทนไทเคี้ยวหมากฝรั่งพลางควงปากกาหมุนไปมา

ไทเกอร์ยกน้ำกระทิงแดงขึ้นดื่มในจังหวะเดียวกับที่กองทัพวางแฟ้มหนาเตอะลงบนโต๊ะเสียงดังปึ้ง

“มึงพกแฟ้มมาเรียนหรือจะไปประชุมสภาวะเศรษฐกิจวะ” เจเจแซว

“ไม่ว่างไง เลขากูมึงจะไม่ให้เขาพักเลยหรือใง” กองทัพตอบเสียงเรียบ แต่เพื่อนๆ ก็ขำกันลั่น

ระหว่างที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความหยอกล้อ เสียงฝีเท้าของกลุ่มนักศึกษาหญิงสองสามคนก็ดังขึ้นใกล้ ๆ

“นั่นไง แก๊งพี่หมอก… แค่เดินผ่านก็ขนลุกแล้วว่ะ”

“พี่หมอกหล่อเกินคน หน้าหล่อ นิ่ง ๆ ยิ่งโคตรเท่”

“ฉันเห็นเขาอยู่กับเด็กปีหนึ่งเมื่อเช้าอ่ะ… ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ชื่ออะไรนะ… น้ำอะไรสักอย่าง”

“น้ำหวานไง แอบเห็นขึ้นรถพี่หมอกไปเลยนะเว้ย แกคิดดู!”

เสียงซุบซิบเบาลงเมื่อพวกเธอเดินผ่านไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบชั่วครู่

เจเจเลิกคิ้วมองหมอก “…ได้ข่าวมีเด็กปีหนึ่งติดรถเหรอพ่อคนฮอต?”

“เรื่องของกู” หมอกตอบเรียบ ๆ โดยไม่ละสายตาจากมือถือ

แทนไทหัวเราะในลำคอ “เหรอออ… กูว่ามึงเริ่มมีจุดอ่อนแล้วแหละไอหมอก”

กองทัพพยักหน้าช้า ๆ “น้ำหวาน… เด็กภาคคอมฯ ใช่ปะ?”

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะกับบทสนทนาเร่งเร้าของกลุ่มผู้ชายอีกกลุ่มหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลัง พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นปีเดียวกันจากภาคโยธา เดินผ่านมาในระยะไม่ไกล

“เฮ้ยพวกมึง เมื่อเช้าเห็นเด็กผู้หญิงผมยาวๆ ตัวเล็กๆ เดินเข้าตึกวิศวะภาคคอมปะ?”

“น้ำหวานปะ? เด็กปีหนึ่ง น่ารักฉิบหาย!”

“ใช่ๆ คนนี้แหละ ใครได้แม่งคือโคตรโชคดีเลย หน้าตาแบบสเปคกูชัดๆ”

“กูว่าจะลองทักไอจีดูว่ะ เผื่อได้ไปกินข้าวด้วยกัน”

“แต่อย่างน้องน้ำหวานเนี่ย ท่าทางน่าจะมีแฟนแล้วปะวะ?”

เสียงหัวเราะครื้นเครงของกลุ่มนั้นดังแว่ว ก่อนจะค่อย ๆ เดินผ่านพ้นไป

แก๊งหมอกนิ่งไปชั่วครู่

เจเจยกคิ้วพลางหันมามองหมอก “อื้มม… เริ่มมีคู่แข่งละนะ”

หมอกไม่ได้ตอบอะไรทันที แค่ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์วางลงบนโต๊ะ แล้วขยับตัวขึ้นเล็กน้อย เงียบ… แต่มุมปากกลับกระตุกนิด ๆ อย่างคนที่เริ่มไม่ชอบใจ

แทนไทแสยะยิ้ม “มึงหวงละดิ”

“เปล่า”

“แต่ไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงเขาแบบนั้น… ใช่ปะ?” ไทเกอร์เติมให้ พร้อมยกกระป๋องน้ำกระทิงแดงขึ้นกระดก

หมอกไม่ได้ตอบ แต่กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ส่งไปหาใครบางคน

[หมoก : พักเที่ยงกินข้าวกับฉัน]