KABANATA 14:
UMUWI akong luhaan. Ang totoo, wala namang masakit sa mga sinabi niya at na-realize ko rin na mali nga yata talaga ang mga sinabi ko sa kanya. Kung ano man ang problema o suspetya ng mga kapatid niya sa kanya, siguro labas na dapat ako roon. Hindi na dapat ako mangialam. Hahayaan ko na lang kahit na nag-aalala lang naman ako para sa kanya. Kahit papaano may pinagsamahan naman kami bilang mag-amo.
Tahimik na pumasok ako sa loob ng bahay namin at naabutang tahimik ang buong bahay. Mabuti na lang at tahimik, masama ang loob ko at baka kung ano ang masabi ko sa oras na may maingay at uminit bigla ang ulo ko.
Katatapos ko lang maligo para makatulog na nang saka pa may kumatok sa may pintuan. Suot ang tuwalya, binuksan ko ang pinto at nagkagulatan pa nang makita ko si Vanessa.
“
