Chapter 7
ได้แล้วคือจบ...
รุ่งเช้า...
6.00 น.
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในยามเช้า จนทำให้ร่างบางที่นอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มปรือตาขึ้นช้าๆ
“อ๊ะ!...” ใบหน้าสวยหวานไร้สีเลือดซี้ดปากเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วร่าง โดยเฉพาะใจกลางความเป็นสาวที่รู้สึกเจ็บแปลบ เพียงแค่ขยับตัวลุกขึ้นหยิบมือถือมากดปิดเสียง
ร่างบางเอนตัวลงบนที่นอนอีกครั้งอย่างหมดแรง ดวงตากลมโตหันไปมองแผ่นหลังกว้างเปลือยที่นอนหันหลังให้เธอด้วยความรู้สึกละอายใจกับความคิดโง่ๆ ชั่ววูบที่อยากลิ้มลองเซ็กซ์เพียงคืนเดียว
“ลุกขึ้นไปแต่งตัวกลับบ้านได้แล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเสียงเข้มทั้งที่เขายังนอนหันหลังให้หญิงสาว
“...” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นด้วยใจที่สั่นไหว เมื่อได้ยินคำพูดประโยคแรกของเขาเป็นคำเอ่ยไล่เธอในยามเช้า ทั้งที่ภายในใจก็แอบมีหวังเล็กน้อยว่าตื่นมาเธอจะอยู่ในอ้อมกอดอบอุ
