พ่อครูไกรศร

1164 Words

ตอนที่ 2 พ่อครูไกรศร เป็นเมียพ่อครูหมอผีนี่นะ!! ไม่เธอไม่เอาด้วยหรอกนะ “ไม่ ฉันสบายดีไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย” จำปา เอ่ยขึ้นเมื่อสบตาคมเข้มคู่นั้น ก่อนจะหันมามองลุงสอนและกลุ่มคนที่ล้อมรอบตาเขียวปั๊ด “อีนี่!! มันตาขวางอีกละแล้วดูคำพูดกับท่าทางของมันซิ มันใช่อีจำปาที่ไหนกันเล่า” ก็ใช่ได้ยังไงละ!! เธอคือจำปาเสียที่ไหนเล่า “มานั่งนี่ซิ” เสียงเข้มนั้นทำให้ทุกคนหยุดเอ่ยวาจาใดๆ จำปาได้แต่หันรีหันขวางมองรอบด้าน ด้วยไม่แน่ใจว่าพ่อครูหน้าดุพูดกับตัวเองหรือกับคนอื่นหรือเปล่า “มึงนั่นแหละอีจำปา มานั่งนี่!” ไกรศร คล้ายไม่พอใจอยู่ลึกๆ จนต้องส่งสายตาดุมาให้ “ไปซิ” ลุงสอนสะกิดมืออยู่ด้านหลัง ทำให้ จำปา จำต้องเดินเข้าไปใกล้กับร่างกำยำที่นั่งอยู่บนแคร่อีกฝั่ง และนั่งย่อกายลงบนพื้น “จะนั่งพื้นทำไม มานั่งข้างๆกูนี่” เสียงเข้มต่อว่า หญิงสาวผุดลุกขึ้น ขยับกายและนั่งลงข้างๆเขา ด้วยท่าทางเก้ๆกัง หมับ!! มือหนาของไกรศร คว้าข้อมือเล็กของเธอมาใกล้แล้วบีบแน่น ก่อนจะจรดนิ้วทั้งห้าลงบนหน้าผาก “จะทำอะไรฉัน!!” “มึงนิ่งไว้” มือหนาบีบข้อมือเธอแน่นเข้า นิ้วแข็งกดลงเนื้อหน้าผาก เปลือกตาของพ่อครูปิดลง ปากหยักได้รูปนั้นเริ่มพึมพำอะไรบางอย่างในลำคอ หญิงสาวจึงได้โอกาสพินิจพิจารณารูปร่างหน้าตาของพ่อครูไกรศรคนนี้ได้อย่างถนัด เขาริมผีปากหยักคล้ำได้รูป ดวงตาคมเข้มทาบทับด้วยคิ้วหนาดกมีไฝสองจุดบนหางคิ้วข้างขวา จมูกโด่งเป็นสันคมคาย โดยรวมแล้ว พ่อหมอผีผู้นี้มีความหล่อเหลาเลยทีเดียว “ดวงจิตอีนังนี่มันแปลกมาก เหมือนมันไม่ใช่อีจำปา” ไกรศร เอ่ยขึ้นเมื่อลืมตา ทุกคนที่มองอยู่ห่างๆ ได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากัน “นั่นไง ว่าละ” จะใช่อีจำปาได้ยังไงละ ก็ฉันคือจีรยา ไม่ใช่ผีหรือวิญญานอะไรทั้งนั้น แต่ฉันคือคนเขียนนิยายเรื่องนี้ แต่ก็ยังไม่ได้ตายด้วย เมื่อกี้ฉันแค่เผลอหลับไป “ให้มันอยู่เรือนพ่อหมอนี่แหละ รักษามันให้หายแล้วค่อยว่ากันอีกที” หญิงสูงวัยนางหนึ่งเอ่ยขึ้น และนั่นน่าจะเป็นเมียใหม่ของลุงสอนที่ไม่ถูกกับจำปา หล่อนคือ ป้าผัน ลุงสอนรับเป็นเมียเข้าบ้านหลังจากแม่ของจำปาเสียได้ไม่นาน และหล่อนคงจะใช้โอกาสนี้ เพื่อเฉดหัวลูกติดของตาสอนให้ออกจากบ้านเสียเพื่อให้พ้นหูพ้นตา จะได้ครอบครองที่นาผืนงามริมแม่น้ำของพ่อจำปา “ถ้าฉันไม่ใช่จำปาแล้วจะเป็นใครละจ้ะพ่อ” จำปา จำต้องเอ่ยออกไปเช่นนั้น ด้วยเกรงว่าตัวเองจะต้องอยู่ในเรือนพ่อหมอ ถึงจะเกลียดและไม่ชอบแม่เลี้ยงอย่างไรก็เถอะ แต่ถ้าต้องให้เธอมาอยู่เรือนกับชายผู้นี้เธอไม่เอาด้วยหรอก อีกอย่างเธอกลัวผีมาก “มึงอยู่ที่นี่แหละ คอยอยู่รับใช้ในเรือนของกู อยากจะรู้เหมือนกันว่าดวงจิตของมึงมันเป็นอย่างไรกูถึงใช้วิชาอาคมสั่งการไม่ได้” ไกรศรยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น โน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อน รดยังแก้มเนียนใสของเธอ หญิงสาวแก้มร้าวผ่าวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ “ตะ...แต่ฉัน ทำอะไรไม่เป็นเลยจ้ะ” เธอรีบผุดลุกขึ้นตอบอย่างกังวล บ้าบอสิ้นดี!! ต้องให้เธอมาเป็นสาวรับใช้ในเรือนพ่อครูหมอผีนี่นะ ..นี่มันนิยายตลกร้ายหรืออย่างไร? “อีจำปา พ่อครูเขาอุตส่าห์กรุณาจะช่วยมึงแล้ว” ลุงสอนดุเสียงเข้ม “ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนี่จ้ะพ่อ อีกอย่างฉันทำงานบ้านเป็นเสียที่ไหนกันเล่า ขนาดทอดใข่ยังไหม้เลย” เธอจำเป็นต้องแสดงละครเป็น จำปา ต่อด้วยเกรงว่าจะต้องถูกยัดเยียดให้เป็นคนรับใช้ในเรือนแห่งนี้ ให้เธอกลับบ้านไปสู้รบกับแม่เลี้ยงยังจะดีเสียกว่า “มึงไม่ใช่อีจำปา” ไกรศรเอ่ยเสียงกร้าว กายหนาเบียดเข้าใกล้จ้องมองเธอด้วยสายตาดุเข้ม “อยู่กับเรือนกูที่นี่ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีอันตราย กูจะดูแลมึงจากสิ่งชั่วร้ายเอง” มือหนาล็อคท้าทายเธอไว้แน่น ก่อนจะจ่อจอกที่มีน้ำอะไรบางอย่างจรดยังกลีบปากนุ่มของเธอ “กินเข้าไปก่อน เหล้าขาวปลุกเสก” เหล้าขาว!! เธอกินเป็นที่ไหนกันแค่ได้กลิ่นก็จะอ๊วกละ “พ่อครู ฉันกินเหล้าไม่เป็นจ้ะ” มือขาวของเธอ ผลักจอกเหล้าให้ห่างจากใบหน้า แต่อีกฝ่ายยังคงกดน้ำหนักมือ บีบแก้มของเธอให้อ้าออก “อ้าปากแล้วก็กลืนลงไปเสีย” จะรักษาไล่ผี หรือว่าจะมอมเหล้ากันแน่ละเนี่ย “อึกๆ” เธอจำใจฝืนกลืนน้ำใสลงคออย่างลำบาก รสชาติผาดเผื่อนของมัน บาดคอยิ่งนักจนอยากจะคายทิ้ง แต่สายตาดุกร้าวก็ทำให้เธอกลืนความขมปร่าของมันลงไปจนหมด “ขอบคุณพ่อครูมากเลยจ้ะ ฉันฝากลูกสาวด้วยนะ” ลุงสอนรีบก้มลงไหว้ขอบคุณพ่อครูอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะชวนเมียและชาวบ้านคนอื่นแยกย้ายกันกลับบ้าน หลังจากเสียเวลามาพอควรแล้ว “มะ ..ไม่นะ” เธออยากจะวิ่งตามหลังกลุ่มคนเหล่านั้นไป แต่มือหนาของไกรศร คว้าร่างบางของเธอไว้จนเซถลาลงบนตักแกร่งแน่นเครียด ลมหายใจอุ่นร้อนรดรวยรินอยู่ตรงต้นคอ “มึงจะไปไหน?” ริมผีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย มือหนากดยังเอวคอดของเธอให้แนบชิดกับลำตัวมากขึ้น นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองกรอบหน้างามของเธอไม่วางตา “พ่อหมอจ้ะปล่อยฉันก่อน..” “หึ เรียกกูซะเสียงหวานเลยมึงชั่งเป็นวิญญานที่ดัดจริตเสียจริงนะ” ไกรศรใช้ลิ้นกระทุ้งแก้มของตัวเองเบาๆ ไม่ว่าจิตอีนี่จะเป็นใคร ก็คล้ายจะถูกใจเขาพอควร “ฉันบอกแล้วไงจ้ะว่าฉันคือจำปา” มือขาวเล็กของเธอพยายามดันกายเขาออกห่าง เมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งเครียดของมวลกล้ามเนื้อแน่นหนั่น ด้วยเกรงว่าตัวเองจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้ พ่อหมอผีอะไร! หล่อกว่าพระเอกที่เธอจินตนาการไว้อีก แค่ได้ใกล้ชิดเบียดเสียดกับกายส่วนล่างของเขา ลำคอของเธอก็เริ่มจะแห้งผาก ....อะไรจะแข็งและใหญ่ขนาดนั้น ************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more