“ขอบใจจ้ะ” ทั้งสองช่วยกันอาบน้ำจนเสร็จก่อนจะพากันออกมาแต่งตัว
“มาเราทายาให้” มาหยาหยิบหลอดยามาถือเอาไว้
“ขอบใจหยามากนะ” ดารินนั่งนิ่งๆ ให้เพื่อนทายาให้
“ผิวสวยๆ เป็นรอยแผลเป็นไม่ดีเลย ต่อจากนี้ไปต้องทายาทุกวันรู้ไหม”
“จ้ะ” ดารินรับคำ แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว
“ร้องไห้ทำไม ดูสิตาบวมแล้วเห็นไหม” มาหยาเช็ดน้ำตาให้เพื่อนรัก
“เปล่าจ้ะ แค่รู้สึกดีๆ ที่ได้อยู่กับหยา ถ้าวันหนึ่งเราตายไปหยาจะคิดถึงเราไหม”
“พูดอะไรแบบนั้น ห้ามพูดเรื่องเป็นเรื่องตายเด็ดขาดนะ เราไม่โอเค รินต้องอยู่กับเราไปอีกนานๆ” มาหยาดึงเพื่อนรักมากอดแนบอก
“คนเราเกิดมาก็ต้องตายทุกคนนะหยา”
“ก็ใช่ แต่มันยังไม่ใช่เวลานี้ ห้ามพูดแบบนี้อีกเข้าใจไหม รินพูดแบบนี้แล้ว หยารู้สึกใจคอไม่ดีเลย”
“มาดูชุดกันดีกว่า” เขื่อนซื้อชุดให้เธอสำหรับสวมใส่ในค่ำคืนนี้ เธอเลยซื้อเผื่อดารินด้วย เขื่อนไม่ได้ว่าอะไร เขายินดีจ่ายเพราะอยากให้เธอมีความส
