“เขตต์ชวนแล้ว เราไม่ไปเองแหละ เราอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวมากกว่า”
“งั้นเราไปรับนะ วันนี้ที่บ้านทำอาหารเยอะแยะเลย ญาติผู้ใหญ่ของอาหมอจะมาคุยกับคุณพ่อคุณแม่เรื่องแต่งงานน่ะจ้ะ”
“เราเกรงใจน่ะ ไปแล้วจะเกะกะหรือเปล่า” ดารินพูดอย่างเกรงใจ
“เกรงใจทำไม เดี๋ยวนี้รินพูดคำว่าเกรงใจกับเราบ่อยจัง ไม่เอาไม่พูดแบบนี้อีกนะริน ถ้าพูดว่าเกรงใจอีกเราจะงอนแล้วนะ”
“หยาอย่างอนนะ แต่ช่วงนี้เราไม่ค่อยสบายใจ คุณพ่อของรินหายไปไหนก็ไม่รู้” ดารินปรับทุกข์กับเพื่อน
“คุณพ่อของรินไปอยู่ที่บ้านอาหมอที่เหนือน่ะ หยาจะบอกเรื่องนี้กับรินอยู่เหมือนกัน” พอได้ยินแบบนั้น ดารินก็ปล่อยโฮออกมา
“รินเป็นอะไรหรือเปล่า” มาหยาตกใจเสียงร้องไห้ของเพื่อนรัก
“ขอบใจมากเลยนะหยา ขอบคุณอาหมอด้วย” เพื่อนรักช่วยเธอเอาไว้อีกแล้ว ดารินสะอึกสะอื้นซึ้งใจกับเพื่อน แค่ประโยคของมาหยาก็ทำให้เธอรู้ว่าเพื่อนคอยช่วยเหลือเธอทุกครั้งที่เธอเดือดร้อน แบบนี
