“โตแล้วนะเรา มีครอบครัวแล้วแต่ยังจะขี้อ้อนเหมือนเด็กๆ” รติรสลูบผมนุ่มสลวยของบุตรสาวไปมาเบาๆ
“คิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่จังเลยค่ะ”
“ปากหวานจริงเด็กคนนี้ คุยกันอยู่ทุกวัน” จริงๆ ก็คุยกันทุกวัน แต่มาหยารู้สึกว่าการได้เจอกันและอยู่ด้วยกันแบบนี้มันถูกเติมเต็มมากกว่า
“วันนี้แม่ทำของโปรดเอาไว้เยอะแยะเลย”
“คุณแม่น่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ” มาหยาหันไปคุยกับสามีเสียงหวาน นานแล้วที่เธอไม่ได้นอนที่ห้องนอนของตัวเอง
“อาหมอคะ คืนนี้เรานอนบ้านคุณพ่อกับคุณแม่กันนะคะ”
“เอาสิครับ แล้วแต่หยา” แล้วแต่หยาเป็นประโยคที่เขื่อนใช้กับเมียเด็กเป็นประจำ อะไรที่เธอขอแล้วเขาให้เธอได้ เขาก็ไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง เพราะมาหยาคิดถึงห้องนอนของตัวเองมาก พอได้รับคำตอบแบบนั้นเธอก็ยิ้มหวานในทันที เขื่อนไม่เคยขัดใจอะไรเธอเลย มีแต่จะตามใจไปเสียทุกเรื่อง หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ มาหยาก็เดินตามสามีลงมารับประทานอาหารกับบิดามารดา ดูเหม
