เพราะต่างฝ่ายก็ต้องมีญาติของตัวเอง ถ้าทั้งเธอและเขาเข้ากับญาติๆ ของอีกฝั่งได้ก็จะไม่มีปัญหาเกิดขึ้นในอนาคต เธอค่อนข้างคิดเยอะหลังจากที่ผ่านอะไรๆ เลวร้ายมาพอสมควร
“ได้ครับ” เขาให้ตามที่เธอขอทุกอย่าง ดารินส่งมือขวาให้เขาสวมแหวนให้ เขตต์มองนิ่งก่อนจะยิ้มออกมา เขาสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างขวาคล้ายจองเธอเอาไว้อย่างไม่เป็นทางการนัก
“ถ้าเขตต์แต่งงานกับริน รินจะให้เขตต์สวมแหวนให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายจ้ะ” เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม
“เขตต์สัญญาครับว่าจะสวมแหวนให้รินที่นิ้วนางข้างซ้าย” เขาจุมพิตหลังมือของเธออย่างอ่อนโยน เย็นวันนั้นดารินมีความสุขเมื่อได้รับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว ที่เธอขอให้เขตต์เข้ามาอยู่ในบ้านด้วยกันเพราะเธอมีเหตุผล เธออยากให้บิดายอมรับในตัวของเขา การกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอ การกระทำจะพิสูจส์ความจริงใจทั้งหมดทั้งมวลมากกว่าปากพูด แล้วถึงเวลานั้นบิดาของเธอก็จะไม่คัดค้านอะไรอีก
