(เมล)
วันต่อมา
07.45 am.
"แม่กินข้าวอีกสิฮะ"
"แม่อิ่มแล้วครับเรน"
"อิ่มแล้วเหรอ"
ฉันมองเรนที่กำลังนั่งจ้องช้อนที่ตัวเองเพิ่งตักข้าวให้ด้วยรอยยิ้มก่อนเขาจะขยับมือเตรียมยัดช้อนข้าวเข้าปาก แต่มันดีที่พี่ธีร์เอื้อมมือมาบังไว้ก่อนยื้อออก
"อย่านะครับ เดี๋ยวติดหวัดจากแม่จะแย่เอา"
"แต่ว่าแม่หายแล้วนะฮะ"
"พ่อรู้ครับ แต่มันอาจจะยังมีเชื้อหวัดอยู่ไง...ถ้าหิวข้าวไปกินที่พ่อเตรียมไว้นะ"
"ก็ได้ฮะ"
พรึบ
ฉันหันมองตามพี่ธีร์ที่อุ้มเรนไปกินข้าวที่โต๊ะ แน่นอนว่าลูกชายฉันหิวตามตั้งแต่ฉันเริ่มกินข้าวแล้ว จริงๆเขาอยากจะกินด้วยเลยทำทีมาขอป้อนฉันเผื่อว่าจะได้ชิมสักคำน่ะนะ
ลูกชายคนนี้มันเจ้าเล่ห์ซะจริง
"หมอบอกว่าหมดน้ำเกลือขวดนี้ก็กลับบ้านได้แล้วแหละ"
"พี่บอกครูใหญ่ให้เมลรึยังคะเรื่องที่เมลเข้าโรงบาลน่ะ"
"บอกแล้ว ตอนแรกเขาว่าจะมาเยี่ยมด้วยซ้ำแต่พี่ก็พูดตามที่เธอสั่งแล้วว่าไม่ต้องเดี๋ยวนักเรียนไม่ได
