หลายวันต่อมา
- โรงพยาบาล UN -
8.12 am.
"สวัสดีค่ะน้องเมลไม่เจอกันนานเลยนะคะ"
"สวัสดีค่ะคุณหมอหมวย ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ไม่ได้มาหานานเลย"
"หมอเข้าใจค่ะ เชิญนั่งก่อนนะวันนี้คงได้สรุปเรื่องอาการนาน"
"ค่ะ"
ฉันพยักหน้าให้หมอหมวยเธอเป็นหมอประจำตัวของแม่ฉันเอง แม่ฉันป่วยมานานแล้วเพียงแต่เธอไม่ใช่ผู้ป่วยที่จะอยู่ในแผนกผู้ป่วยทั่วไป เธออยู่ในแผนกผู้ป่วยจิตเวช แม่ฉันป่วยมาหลายปีแล้วนับตั้งแต่พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุและอุบัติเหตุคราวนั้นมันได้พรากพ่อของฉันไป...แม่ทนรับความรู้สึกที่เห็นพ่อถูกเผาทั้งเป็นในรถไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้จนเธอสลบไปหลายวันพอตื่นมาอาการนี้ก็เกิดขึ้นกับแม่ทันที...ดีอยู่ที่เธอไม่ได้ป่วยแบบทำร้ายตัวเอง แต่เธอมักจมอยู่กับความทุกข์จนไม่เป็นอันกินอันนอนจนฉันต้องตัดสินใจพาแม่มารักษาจนแม่อาการทรงตัว แต่ต้องอยู่ในความดูแลของหมอและพยาบาลตลอดเวลา
"จะว่าเธอดีขึ้นอันนี้หมอก็ยังพูดไม่
