พรึบ
"ทานเยอะๆนะคะ อันนี้ของชอบหนูเมลเลยไม่ใช่เหรอ"
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันขอบคุณพี่ธีร์อย่างทำอะไรไม่ถูกหลังจากที่เขาตักเป็ดปักกิ่งมาใส่จานให้ เขาทำอย่างกับว่าเรามากันสองคนทั้งๆที่ข้างซ้ายของฉันและเขามีธันวานั่งกินข้าวอยู่ด้วยอีกคน ฉันลอบกลืนน้ำลายและคีบเป็ดปักกิ่งเข้าปากพร้อมกับเหลือบมองธันวาที่กำลังนั่งกินข้าวเงียบๆ
ก็ไม่รู้ว่าเรามาลงเอ่ยกันที่ร้านอาหารร้านประจำฉันได้ยังไง แต่เพราะฉันนัดกับธันวาไว้แล้วว่าจะไปกินข้าวกับเขาส่วนพี่ธีร์ก็ไม่รู้โผล่มาจากไหนแถมยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปอีกเราเลยมาจบที่นั่งกินข้าวท่ามกลางความน่าอึดอัดกันแบบนี้แทน
"แล้วกินแล้วจะไปไหนกันต่ออ่ะ?"
"กลับบ้านสิครับ กี่โมงกี่ยามแล้ว"
"โว้ นี่คือคำตอบของเด็กอายุยี่สิบจริงๆอ่ะ?"
ฉันเม้มปากมองพี่ธีร์ที่กำลังเบิกตากว้างมองธันวาอย่างไม่เชื่อสายตาหลังเพื่อนฉันตอบไปแบบนั้น ฉันตักข้าวเข้าปากพร้อมกับมองทั้งสองคนด้วยความเป็นห่วง
